PROLOG

           Powrót do domu. Pojęcie względne. Na pewno wracam do Nowego Jorku. Mieszkanie straciłam ponad pół roku temu i od tamtej pory mieszkałam u chłopaków, albo w potajemnej kawalerce Harry'ego. Gdzie teraz jest moje miejsce? Przecież nie mogę całe życie zwalać się na głowę swoim przyjaciołom. Niestety wszystkie moje pieniądze idą na Broadway Dance Center i nie stać mnie na kupno czegoś nowego. Nie wiem jak długo dam radę spać w łóżku, które kiedyś było Zayna. W ten sposób nigdy nie uwolnię się z uciążliwej i zabijającej mnie od środka przeszłości.

           Mieszkanie Stylesa też nie jest dobrym miejscem, ponieważ każdy wieczór zaczyna się i kończy tak samo. Harry mówi dla chłopaków, że idzie do klubu, a ja, że idę na noc do koleżanki z grupy. Prawda jest jednak taka, że upijamy się w jego kawalerce, rozmawiamy o rzeczach, których nigdy nie rozmawialibyśmy na trzeźwo, aż w końcu kończymy miziając się na kanapie. Zdaję sobie sprawę z tego, jakie to nieodpowiedzialne i głupie, ale wiele w moim życiu się zmieniło. Pomijając to, że kędzierzawy jest największym skurwielem z jakim miałam do czynienia, to widzę w nim przyjaciela. Potrafi mnie wysłuchać, zrozumieć i rozśmieszyć. Popatrzmy prawdzie w oczy, gdyby nie on to jeszcze długo nie pozbierałabym się po śmierci Zayna, już nie wspominając o tym, że uratował mnie od gwałtu... Co prawda dzień później mnie rozdziewiczając... Ygh, nieważne!

           Nigdy nie zapomnę miny Nialla, kiedy przypadkiem wygadałam się podczas gry w butelkę. Wszyscy spodziewali się wybuchu. Byliśmy bardzo zdziwieni, gdy oświadczył, że nic na to nie może poradzić, bo zarówno ja, jak i Harry jesteśmy dorośli. Mimo wszystko czułam, że mówi to przez zęby, więc przy następnych kilku razach byliśmy o wiele ostrożniejsi. Gdyby dowiedział się, że mieliśmy jeszcze dwa takie skoki w bok, to by oszalał. Mogę się założyć. Wystarczająco nie podobał mu się pomysł, że kędzierzawy leci ze mną do Europy. Nie wierzył, gdy szatyn mówił, że chce odwiedzić rodzinę w Holmes Chapel. Na prawdę tak było. Przez pierwsze dwa tygodnie w ogóle go nie widziałam. Później dopiero do mnie przyjechał i właśnie wtedy skoczyliśmy w bok po raz trzeci. Kiedy był drugi? Jeszcze w Nowym Jorku. Dwa tygodnie przed lotem zrobiliśmy sobie przyjacielską noc, tak się upijając, że pamiętamy tylko urywki.

– Jesteśmy – z przemyśleń wyrwał mnie niski głos kędzierzawego.

Skinęłam lekko głową, wysiadając z samochodu. Po zamknięciu drzwi zorientowałam się, że nie jesteśmy pod wieżowcem chłopaków, tylko przed jakimś domem.

Odwróciłam się, patrząc pytająco na szatyna, który z przebiegłym uśmiechem szedł w moim kierunku. Co tu się dzieje?!

– Co już wymyśliłeś, Styles? – mruknęłam zniecierpliwiona, krzyżując ręce na piersiach.

– Niespodzianka – odparł, obejmując mnie ramieniem, jednocześnie prowadząc w stronę drzwi. Zatrzymał się, kiedy zauważył, że nie okazuję żadnej współpracy. – No co? – spytał stając tak, by spojrzeć na moją twarz.

– Dobrze wiesz, że nienawidzę niespodzianek – westchnęłam niezadowolona. – Co to za dom?

– Zobaczysz – uśmiechnął się, pokazując przy tym swoje dołeczki w policzkach.

– Harry – syknęłam zniecierpliwiona.

– Po prostu mi zaufaj i chodź – przewrócił oczami.

– Powiedz mi – nie dawałam za wygraną.

Niestety zamiast dowiedzieć się prawdy zostałam przełożona przez ramię Stylesa i przeniesiona aż pod same drzwi. Podczas drogi próbowałam się uwolnić machając nogami i uderzając pięściami w jego plecy. Zielonooki nawet nie drgnął, tylko śmiał się pod nosem. Dopiero kiedy byliśmy w środku odzyskałam grunt pod nogami.

– Nienawidzę cię – skrzyżowałam ręce na piersiach.

– Wcale nie – zaprzeczył. – Chodź – pociągnął mnie w głąb domu nie zapalając żadnych świateł.

Jeśli to kolejna jego gierka, z której myśli, że coś wyniknie to się zdziwi. Nienawidzę niespodzianek i wkurza mnie kiedy ktoś się do tego nie dostosowuje.

Zatrzymaliśmy się. Harry obszedł mnie znajdując się teraz za moimi plecami, a następnie jedną ręką zasłonił mi oczy.

Jaki w tym sens, skoro w tych ciemnościach i tak gówno widzę?

– Idziemy – poinstruował, popychając mnie lekko do przodu.

Zrezygnowana robiłam małe kroki, asekuracyjnie zaciskając palce u obu dłoni na ręce kędzierzawego. Miałam już dosyć tej całej tajemnicy, jednak wiedziałam, że jestem na przegranej pozycji. Raz, że Styles jest o wiele silniejszy ode mnie i dwa – ciekawiło mnie jaki pomysł zrodził się w tej jego kręconej główce.

– Stop – powiedział, cicho chichocząc. Przysięgam, że go kiedyś zabiję!

Zmarszczyłam brwi, gdy przez dłoń Harry'ego poczułam wdzierające się światło. Moje oczy zostały odsłonione, a ja zobaczyłam duży salon z Niallem, Louisem, Liamem i Danielle na środku. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć wszyscy witali mnie i kędzierzawego. Dopiero teraz dałam sobie sprawę, jak bardzo za nimi tęskniłam.

– Cześć siostra. – Mój brat uśmiechnął się ciepło zamykając moje ciało w uścisku.

– Cześć – odwzajemniłam gest. – Możesz powiedzieć o co tu chodzi? – spytałam.

– Podoba ci się ten dom? – odpowiedział pytaniem, na pytanie.

– Nie wiem. W pełni widziałam tylko sam salon – wzruszyłam ramionami, po czym doznałam nagłego olśnienia. – Kupiłeś go?!

– Nie ja – pokiwał przecząco głową. – Nasz tata.

Oh.

– Przecież ja go nawet nie znam. Nie znam nikogo oprócz ciebie z twojej... naszej rodziny.

– Przez najbliższe dwa tygodnie będzie w Nowym Jorku i chciałby cię poznać – wyjaśnił widząc moje zmieszanie. – Chciałem ci powiedzieć na osobności, ale nie przewidziałem tego, że spytasz mnie kto kupił ten dom – dodał.

– Nie ma sprawy – powiedziałam, wymuszając uśmiech. Starałam sobie to wszystko ogarnąć, ale byłam w kompletnym szoku. – Kto tu będzie mieszkał?

– Ty, ja, Harry i Louis – odparł. – Każdy będzie miał swój pokój. W dodatku są dwie łazienki, a dom jest jednopiętrowy ze względu na twój lęk wysokości. Zostaje pytanie, czy chcesz dalej z nami żyć – w tym momencie wszystkie spojrzenia były skierowane na mnie.

Wow. Zatkało mnie. Oni wcale nie chcieli się mnie pozbyć.

– Pytasz mnie, czy chcę mieszkać w jednym domu z trzema chłopakami, gdzie jeden jest moim nadopiekuńczym bratem, drugi niewyżytym skurwielem, a trzeci największym imprezowiczem? – podniosłam brwi do góry, a o dziwo żaden nie uraził się na moje słowa tylko wyczekiwaniem czekali na ostateczną decyzję. – To może być ciekawe – zgodziłam się, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

– W takim razie witamy w domu! – krzyknął Louis, po czym wszyscy jak dzieci zrobiliśmy grupowy uścisk. Wariaci.

– Mam jednak swoje warunki – zaznaczyłam. – Po pierwsze dopłacam się do rachunków, po drugie macie pukać, gdy chcecie wejść do mojego pokoju i po trzecie każdy sprząta po sobie – wyliczyłam na palcach. – A tak dodatkowo to jestem na was zła za tą całą niespodziankę, bo doskonale wiecie, że tego nienawidzę.

– Serio nie lubisz niespodzianek? – spytał Harry. – Wiedzieliście o tym?

– Skąd że znowu! – zaprzeczył Liam. – Maggie trzeba było mówić!

– Nienawidzę was – mruknęłam przewracając oczami.

– Nie oszukuj samej siebie. Kochasz nas – zaśmiał się Harry, obejmując mnie ramieniem.

– Zaprowadźcie mnie lepiej do mojego pokoju, bo padam z nóg – westchnęłam strącając rękę kędzierzawego.

– Ja cię zaprowadzę – zaproponowała Danielle. – Chodź.

– Okej – zgodziłam się, po czym udałam się za dziewczyną Liama w ciemny korytarz.

             Jak się okazało mój pokój znajdował się na końcu korytarza, a tuż na przeciwko miałam łazienkę. Istnieje więc szansa, że to ja będę wygrywała o nią walkę, jeśli takowa by miała miejsce. Świetnie!

Weszłyśmy do mojej sypialni. Była dosyć przestrzenna, ściany miały kolor wyblakłej czerwieni, a podłogi były jasne. Jednoosobowe drewniane łóżko stało na samym końcu pokoju, obok znajdował się stolik nocny z lampką i komoda, a na przeciwko długa szafa z lustrem na jednych drzwiach i regał na książki. Mimo tych mebli w pokoju i tak było dużo miejsca, a dodatkowego uroku dodawało szerokie okno, przez które miałam widok na tyły domu.

– Podoba się? – przerwała ciszę kręcono włosa.

– Tak, jest świetny – odparłam od razu, odwracając się w jej kierunku.

– Wszystkie twoje rzeczy, które zostały w tamtym mieszkaniu są już tutaj – wyjaśniła.

– Dziękuję – uśmiechnęłam się, siadając na łóżku. – Nie wierzę, że dalej będę musiała ich znosić – pokręciłam głową.

– Powiem ci coś w tajemnicy – usiadła obok mnie. – Wiesz kto najbardziej nalegał na to byś tutaj zamieszkała?

– Niall?

– Nie – pokiwała przecząco głową. – Harry – powiedziała przez chwilę badając moją reakcję. – Strasznie się do siebie zbliżyliście.

– Znalazłam w nim przyjaciela, nic więcej – wzruszyłam ramionami.

– Spałaś z nim – zauważyła.

– Tylko raz – skłamałam. – Poza tym wtedy było mi wszystko jedno, byłam w dołku. Mogę cię zapewnić, że to się nie powtórzy – zaoponowałam, a głowa aż mnie swędziała od rosnących rogów.

– To dobrze, bo znam go od podstawówki i jego najdłuższy związek trwał tydzień. Zdecydowanie Harry nie nadaje się na kogoś więcej.

– A Zayn? – spytałam zanim zdążyłam pomyśleć.

– Maggie... – westchnęła.

– Tylko pytam – wzruszyłam ramionami.

– On nie bawił się w związki – powiedziała cicho. – Będziesz chciała spotkać się z ojcem? – zmieniła temat.

– Nie wiem. Chyba tak. Kiedyś będę musiała poznać własną rodzinę.

– Wasz tata jest na prawdę fajny. To taka starsza wersja Nialla – zachichotała. – Będę trzymać kciuki, byś złapała z nim kontakt.

– Dziękuję Danielle, to miłe z twojej strony – uśmiechnęłam się szczerze. – A teraz wybacz, ale jestem strasznie zmęczona.

– Nie ma sprawy. Śpij dobrze – przytuliła mnie, po czym opuściła pomieszczenie.

           Wstałam z łóżka, podchodząc do szafy. Po rozsunięciu drzwi okazało się, że ubrania są poukładane i powieszone na wieszakach. Wow. Tego się nie spodziewałam. To zapewne sprawka Danielle. Zgarnęłam z półki swój za duży t-shirt, w którym miałam zwyczaj spać, nakładając go na siebie uprzednio pozbywając się dziennych ubrań. Nie byłam pomalowana, więc zrezygnowałam z pójścia do łazienki. Od razu wskoczyłam na łóżko, owijając się kołdrą.

             Nie wiem, jak wytrzymam pod jednym dachem z trzema chłopakami, tym bardziej, że tyle się ostatnio wokół nas działo. Mam dziwne przeczucie, że będzie to czas pełen emocji. Plus jest taki, że mam swój pokój, więc w razie potrzeby będę mogła się wyciszyć i odpocząć.

           Cały czas chodziły mi po głowie słowa Danielle. Harry najbardziej nalegał bym tu zamieszkała. Dlaczego? Może zbyt mocno przyzwyczaił się do tego, że w każdej chwili może przyjść porozmawiać? Przecież przez ostatnie tygodnie spędziliśmy ze sobą trochę czasu i siłą rzeczy człowiek się przywiązuje. Tym bardziej, że kędzierzawy jest tak bardzo podobny do Zayna... Nie! – skarciłam samą siebie w myślach. Nie mogę wiecznie ich porównywać, nie teraz kiedy obiecałam sobie żyć teraźniejszością. Na czas obecny zyskałam prawdziwych przyjaciół, brata i prawdopodobnie nie długo poznam swojego tatę. Cholernie się tego boję, ale w końcu co mnie nie zabije, to mnie wzmocni.

           Razem z nowym domem mam zamiar rozpocząć nowy etap w życiu. Pora wziąć się za siebie i iść do przodu!

*

 Nie wiem co mam napisać... Więc może zacznę od zwyczajnego: CZEŚĆ! :)

Tak wiem, że długo czekałyście na drugą część Sick Truth... Cóż większość z was pewnie przestała już czekać, ale w końcu mi się udało. Przepraszam was za poślizg w czasie, ale tradycyjnie wszystko zwaliło mi się na głowę i nawet w ferie zimowe nie miałam chwili spokoju...

Nie pozostało mi nic innego, tylko czekać na wasze opinie co do Prologu. 

Wszystkie moje zaległości co do waszych blogów nadrobię w najbliższym czasie!

Jeśli macie jakieś pytania do mnie lub bohaterów tradycyjnie możecie zadawać je w komentarzach :)

eM's xxx

P.S. Cieszę się, że mogłam już do was wrócić! :)