02. „SPOTKANIE”

           Miałam cudowny sen o tym, że potrafiłam tańczyć każdy styl taneczny bez żadnego problemu. Byłam też niesamowicie rozciągnięta, a koordynację ruchową miałam opanowaną do perfekcji. Właśnie miałam mieć występ przed tysiącami ludźmi na widowni i milionami oglądającymi telewizję. Usłyszałam, że mnie zapowiadają, więc robiłam pierwsze kroki w kierunku sceny. Tą magiczną chwilę przerwało mi gilgotanie na policzkach i szyi. Mimowolnie zaczęłam się drapać, ale świąd nie ustawał. Właśnie wtedy zorientowałam się, że to już nie jest element snu.

          Zmarszczyłam brwi próbując otworzyć oczy. Przez chwilę widziałam, że ktoś się nade mną nachylał. Czułam opuszki czyiś palców delikatnie muskającą moją skórę. Mruknęłam niezadowolona, że ktoś wyrwał mnie z cudownego zadumania.

– Maggie, pora wstawać – usłyszałam zachrypnięty, rozbawiony głos.

Potarłam dłońmi swoje powieki, wreszcie je rozchylając. Nad sobą zobaczyłam szczerzącego się Stylesa.

– Kto ci pozwolił wejść do mojego pokoju? – mruknęłam ospale, odpychając jego dłonie.

– Do twojego pokoju? – prychnął. – Z całym szacunkiem, ale śpisz w mojej sypialni, w mojej pościeli, mojej koszulce i z moim telefonem pod poduszką – powiedział rozbawiony.

Już chciałam zacząć się z nim kłócić, kiedy przypomniałam sobie przebieg wczorajszej nocy, kiedy znalazłam szatyna w swoim łóżku. Hmm, myślałam, że wzięłam swoją koszulkę i telefon... Zaraz! Która godzina?! Przecież mam dziś szkołę!!!

– Która godzina?! – usiadłam gwałtownie, ponownie przecierając powieki.

– Ósma, spokojnie. Obudził mnie twój budzik i dopiero wtedy zorientowałem się, że nie jestem u siebie – wytłumaczył, na co odetchnęłam z ulgą.

– Przerwałeś mi najlepszy sen, jaki kiedykolwiek miałam – fuknęłam, krzyżując ręce na piersiach.

– Przepraszam, nie zrobiłem tego celowo – zachichotał. – O czym był?

– O tym, że byłam najlepszą tancerką na świecie i miałam mieć występ przed milionami ludzi – westchnęłam, spuszczając nogi z materaca na podłogę.

– Denerwujesz się powrotem do Broadwayu, prawda?

Rozgryzł mnie.

– Trochę – przyznałam.

– Dlaczego? – usiadł obok mnie tak, że stykaliśmy się ramionami.

– To mój pierwszy dzień w szkole, po tych wszystkich wydarzeniach. Nie chcę, by ludzie patrzyli się na mnie „tym” wzrokiem i pytali się mnie, jak się trzymam lub traktowali z przymrużeniem oka – wyznałam ponuro.

– Jeżeli nie dasz im do tego powodów to będą cię traktować normalnie. Pokaż, że idziesz do przodu i wszystko jest w porządku – doradził. – Wejdź na zajęcia jakby nigdy nic, przywitaj się i rób to co do ciebie należy.

– Myślisz, że to podziała? – zerknęłam na niego.

– Myślę, że warto spróbować – przytaknął, uśmiechając się pokrzepiająco w moim kierunku.

– Dzięki, Harry – oparłam głowę o jego ramię. – Czasem potrafisz nie być takim skurwielem, jakim jesteś na codzień – dodałam na co chłopak prychnął głośno.

– Akurat ty nie powinnaś narzekać na nadmiar mojego skurwielskiego zachowania, bo przy tobie ograniczam go praktycznie do zera – mruknął urażony.

– Dlaczego? – podniosłam głowę, ponownie na niego zerkając.

– Bo jesteś moją przyjaciółką – wzruszył ramionami. – Z którą czasem...

– Nie kończ – przerwałam, przymykając oczy. – Idę zrobić ze sobą porządek – oznajmiłam wstając z łóżka.

Kiedy chciałam zrobić krok, poczułam duże dłonie na swoich biodrach, po czym zostałam usadowiona na kolanach Stylesa.

– Nie obrażaj się – westchnął, kładąc swoją brodę na moim ramieniu.

– Dzisiaj po zajęciach widzę się z ojcem – wyznałam, nim zdążyłam pomyśleć.

– Oh...

– Przeraża mnie to, bo nie wiem, jak to spotkanie będzie wyglądać. To takie chore, by po prawie dziewiętnastu latach pierwszy raz zobaczyć swojego tatę.

– Ja nigdy nie poznam swojego ojca – mruknął ponuro. – Zginął w wypadku, kiedy miałem pół roku.

– Przykro mi – powiedziałam zaskoczona jego nagłym wyznaniem. Nie wiedziałam co mogę więcej dodać.

– Nie masz się co martwić. Tata twój i Nialla jest świetnym facetem. Myślę, że się dogadacie – zmienił temat, ale w jego głosie można było usłyszeć lekkie drżenie. – Będzie dobrze.

– Mam nadzieję – wypuściłam powietrze ustami. – A teraz daj mi wstać, bo muszę się ogarnąć.

O dziwo Harry poluzował swój uścisk umożliwiając mi podniesienie się. Gdy już tak zrobiłam udałam się w stronę wyjścia z pokoju. Będąc przy drzwiach, odwróciłam się w jego stronę pokazując język, a kiedy chciał coś powiedzieć szybko za nimi zniknęłam. W duchu modliłam się, by nie spotkać żadnego z chłopaków, bo mogłoby się to skończyć kolejną kłótnią, a po wczorajszym lepiej, żeby do tego nie dochodziło.

           Odetchnęłam z ulgą, gdy bez żadnych przeszkód znalazłam się w swojej sypialni. Z szafy wyciągnęłam swoje dresy do tańczenia, luźny t-shirt oraz jeansy i białą koszulkę z długim rękawem, w które przebiorę się po zajęciach. Z szuflady w komodzie zgarnęłam za to czystą bieliznę.

Udałam się do łazienki, gdzie umyłam zęby i twarz, pomalowałam się, związałam włosy w kucyk oraz się ubrałam. Wróciłam jeszcze na chwilę do pokoju, by spakować do torby pozostałe przygotowane ciuchy, adidasy i wodę.

Razem z moim dzisiejszym bagażem udałam się do kuchni. Tak jak się spodziewałam spotkałam tam Nialla, który szykował kanapki.

– Zaspałaś – powiedział nawet się nie odwracając, zanim zdążyłam się przywitać.

– Zagadałam się z Harry'm – wytłumaczyłam od razu. – Poza tym to dzień dobry braciszku, strasznie miło cię widzieć – dodałam ironicznie.

– Zrobiłem tobie kanapki do szkoły, bo nie zdążysz zjeść – mruknął podając mi śniadanie w foliowej torebeczce, kompletnie ignorując przy tym moją zaczepną uwagę.

Co go ugryzło?

– Uhm, dzięki – odparłam zdziwiona. – Idę się ubierać – oznajmiłam, udając się do przedpokoju, po drodze chowając kanapki do torby.

Nałożyłam moje zimowe trapery nike w kolorze wyblakłego beżu, szalik w podobnym kolorze i czarną sportową kurtkę. Kiedy przyglądałam się swojemu odbiciu w lustrze przyszedł blondyn. Unikając mojego ciekawskiego spojrzenia nałożył buty, szalik i kurtkę. Po zgarnięciu z szafki kluczyków od domu i samochodu, uchylił drzwi przepuszczając mnie pierwszą. Bez słowa udałam się w stronę czarnego audi w między czasie słysząc charakterystyczny dźwięk informujący o tym, że zamki w aucie zostały odblokowane. Obeszłam pojazd zajmując miejsce pasażera. Chwilę później obok mnie, jako kierowca, siedział dalej naburmuszony Niall, który odpalił silnik i cichym piskiem opon ruszył z podjazdu.

           Przez całą drogę żadne z nas się nie odezwało i mimo, że grało radio to było dla mnie zbyt cicho. Nie wiem co wstąpiło w mojego brata i przysięgam, że nie wyjdę z tego samochodu dopóki się nie dowiem. Pierwszy raz widziałam, jak blondyn nerwowo zgrzytał zębami lub przegryzał wargę. Dziwiłam się, że jeszcze mu z nich nie leci krew. Ygh, zaraz umrę z ciekawości co w niego wstąpiło!

Samochód zatrzymał się na podjeździe pod moją szkołą, ale ja dalej siedziałam i patrzyłam na niebieskookiego. Chłopak niecierpliwie stukał palcami w kierownicę. 

W momencie kiedy uniosłam brwi do góry wreszcie się na mnie popatrzył.

– O co ci chodzi? – spytał drżącym głosem.

– To ja powinnam zadać ci to pytanie, Niall – skrzyżowałam ręce na piersiach.

W odpowiedzi przymknął lekko oczy, wzdychając ciężko.

– Nic – mruknął, unikając mojego spojrzenia.

– Czyli trochę sobie jeszcze posiedzimy – powiedziałam, usadawiając się wygodniej na fotelu. – Jak ci się odmieni to daj znać – dodałam, opierając głowę o oparcie.

– Spóźnisz się na zajęcia.

– Z twojej winy – wzruszyłam ramionami. – Powiesz mi? – nalegałam dalej.

– Dobra – zgodził się, zdejmując czapkę i przeczesując palcami włosy. – Denerwuję się dzisiejszym spotkaniem z ojcem – przyznał patrząc się na mnie. – Boję się, że się nie dogadacie, chociaż wiem, że tata potrafi dogadać się z każdym.

– Ty się denerwujesz? – zdziwiłam się, wskazując na niego palcem. – To ja powinnam tutaj być w nerwach, Niall. To ja po prawie dziewiętnastu latach pierwszy raz zobaczę i poznam swojego ojca. To ja powinnam się denerwować tym, że nie spełnię jego oczekiwań, bo nie tak sobie mnie wyobrażał... Nie ty... – powiedziałam na jednym tchu.

– Nie denerwujesz się? – spytał zaskoczony.

– Po prostu staram się o tym nie myśleć – wzruszyłam ramionami. – Ty też się postaraj.

– Czy kiedykolwiek będzie tak, że to ja zacznę tobie doradzać? – westchnął zrezygnowany.

– Może kiedyś – zaśmiałam się. – A teraz wybacz, ale czekają na mnie zajęcia z hip hopu z Jaredem – dodałam odpinając pas i uchylając drzwi. – Kończę zajęcia o piętnastej – poinformowałam, po czym opuściłam samochód.

Udałam się do wejścia szkoły z sercem bijącym, jak szalone. Prawda jest taka, że w tej chwili bardziej denerwowałam się pierwszym dniem w Broadway Dance Center niż spotkaniem z ojcem. Fakt. Po zajęciach na pewno będę czuła się tak samo jadąc z Niallem do restauracji. Wiem tylko, że nie będę mogła tego okazać przy bracie, bo to nie pomoże ani mi, ani jemu. Ygh, ile nerwów jednego dnia...

           Odetchnęłam głośno, naciskając klamkę w drzwiach, które zaprowadziły mnie na dobrze mi znaną, dużą salę baletową. Od razu napotkałam twarze, których dawno nie widziałam. Uśmiechnęłam się do nich idąc w kierunku ławki stojącej po drugiej stronie pomieszczenia. Postawiłam na niej torbę, a następnie ściągnęłam kurtkę, czapkę i szalik na koniec zmieniając buty. Gdy tylko skończyłam na sali pojawił się Jared, który jak miał w zwyczaju przeszedł wzdłuż sali tanecznym krokiem. Wyłączył cicho grającą muzykę i zwołał wszystkich do siebie.

– Na sam początek chciałbym powitać część grupy, która w sobotę wróciła z Europy. Słyszałem, że zrobiliście niezłe zamieszanie – powiedział kierując się do Katie, Max'a, Jasona, Kimberly i mnie. Kompletnie zapomniałam o tym, że nie tylko ja wracam na zajęcia po dłuższej przerwie. – Dla tych, którzy nie wiedzą, informuję, że wasi rówieśnicy zajęli drugie miejsce na głównym turnieju jako grupa, a dodatkowo Jason i Maggie zdobyli złoto w solówkach – dodał, na co reszta zaczęła bić brawo. Jas w między czasie szturchnął mnie lekko ramieniem uśmiechając się szeroko. Był to wysoki, umięśniony blondyn o niebieskich oczach, którego poznałam lepiej będąc dopiero na innym kontynencie. – Teraz chciałbym żeby formacja, a następnie soliści zaprezentowali swoje układy – polecił, na co całą piątką, jak na zawołanie westchnęliśmy głośno.

Jared tylko zaśmiał się pod nosem, każąc nam się ustawić. Wiedział, że mamy po dziurki w nosie tej choreografii, ale jak później wyjaśnił, chciał postawić przed resztą przykład do naśladowania. Kiedy pozostała czwórka usiadła pod lustrem, a my byliśmy gotowi, po pomieszczeniu rozległy się pierwsze dźwięki naszej piosenki. Ten układ zawierał sam mocny, uliczny hip hop. Mieliśmy w nim dużo przejść. Raz tworzyliśmy trzy rzędy, z którego łączyliśmy się w jeden, rozdzielaliśmy się na dwa i tak praktycznie przez cały czas. Jeśli mam być szczera, to mogę bez żadnego zawahania powiedzieć, że to mój ulubiony układ, który ułożył nam Jenkins. Kocham ten styl tańca i jeśli mam go tańczyć właśnie w ten sposób, to jestem zdecydowanie za.

           Po skończeniu tej choreografii przyszedł czas na solówki. Na pierwszy ogień poszłam ja. Miałam szczęście, że trafiła mi się typowa hip hopowa piosenka, więc mogłam bez problemu pokazać swoje umiejętności, jakie przybyły mi na warsztatach w Europie. Unikanie patrzenia w podłogę, co jest jednoznaczne z pewnością siebie – jest. Pełne i pewne ruchy – są. Odpowiednie zatrzymania i zastosowanie izolacji – jest! Właśnie takim sposobem nim się obejrzałam doszło do przyciszenia kawałka i jednocześnie do końca mojego występu. Poczułam się lepiej. Wyładowałam wszystkie towarzyszące mi negatywne emocje i w momencie stałam się inną Maggie. Silniejszą, spokojniejszą oraz uśmiechniętą. Pomogły mi w tym też brawa moich rówieśników i pochwały Jareda. Po ukłonie zeszłam ze środka sali siadając pod lustrem. Przyszła pora na Jasona. Zanim pokazał to co potrafi, najpierw obdarzył mnie rozbawionym spojrzeniem. Nie wiedziałam o co chodzi dopóki nie zorientowałam się jaki kawałek puścił mu Jenkins. Był to jeden z krumpowych remiksów J-Squadu, który katowaliśmy we dwójkę na każdym spotkaniu. Jeśli ktokolwiek słyszał choć jeden ich utwór, od razu powiedziałby, że nie nadaje się on na imprezę. Jednak nie dla nas. Dziwne? Po prostu nie da się zrozumieć grupki ludzi ze wspólną pasją. Układając któryś raz z kolei jakąś choreografię, przyzwyczajasz narządy słuchu do odczytywania tych dźwięków, na które normalny człowiek nie zwrócił by uwagi. Tak samo jest z artystami, którzy tworzą własną muzykę. Realizując tą pasję nie tylko rozwijamy koordynację ruchową i inne tego typu sprawy, ale bardzo silnie rozwijamy też słuch. Nawet jeśli tancerz, czy muzyk nie zauważa tych zmian to one są. Są i stają się coraz bardziej czułe na każdy oddzielny bit w piosenkach.

           Wszyscy z podziwem obserwowali poczynania Jasona. Nie dziwię się, bo blondyn na prawdę wymiatał. Nie dość, że potrafił zapanować nad każdym skrawkiem swojego ciała, to jeszcze był niesamowicie rozciągnięty. Miał ogromne możliwości. Mógł bez problemu tańczyć nie tylko hip hop, ale i taniec współczesny oraz chociażby balet. Już jest rozchwytywany przez inne szkoły. W Europie przy mnie dostał propozycję nauki w innej szkole tańca, jednak odmówił, mówiąc, że jego miejsce jest w Nowym Jorku. Ja w sumie będąc na jego miejscu powiedziałabym to samo. Nie chciałabym zostawić tutaj swoich przyjaciół, w dodatku wiedząc, że dwa lata temu przylecieli na inny kontynent z Niallem ze swoich rodzinnych miast, by odnaleźć mnie. Jason z kolei nie chce stąd wyjeżdżać, bo ma tutaj swoją dziewczynę, z którą jest od pięciu lat. Idealnie się do siebie dopasowali, bo on tańczy, a ona jest dj'ką. Potrafi na prawdę fajnie skleić i zremiksować muzę, dlatego często prosimy ją o pomoc i poprawki w wybranych przez nas utworach.

           Po zakończeniu solówki Jas'a, Jared poprosił resztę, by wzorcując się na mnie i blondynie również coś zatańczyli. Byłam zdziwiona, że nie było tej wyczerpującej rozgrzewki co zwykle, po której można dosłownie wyzionąć ducha. Wręcz przeciwnie. Dzisiejsze zajęcia były bardziej oparte na zabawie. Po solowych pokazach, choreograf zrobił nam czyszczenie z podstaw hip hopu, zaczynając od powolnego tępa, aż do bardzo szybkiego, przez który wyglądaliśmy, jak chorzy psychicznie. Wcale nie przesadzam.

Na sam koniec powtórzyliśmy trochę z teorii i zrobiliśmy sobie batelki. Z racji tego, że w naszej grupie jest teraz dziewięć osób, to jedna musiała walczyć z Jaredem. Wcale się nie zdziwiłam, jak ciemnoskóry uśmiechnął się do mnie złośliwie prosząc bym z nim rywalizowała. Moim zdaniem było to trochę niesprawiedliwe, bo Jenkins umiał o wiele więcej ode mnie, ale niestety nie miałam wyboru. Nie spodziewałam się, że po tym, jak raz zatańczyłam ja później on, zaczniemy się wygłupiać. Właśnie dlatego był to mój ulubiony choreograf. Można było u niego nie tylko się wiele nauczyć, ale też porozmawiać i pośmiać. Mimo to, że potrafił był też na prawdę ostry i bezlitosny, nigdy nie czułam presji wchodząc na jego zajęcia. Wiedziałam, że zawsze coś z nich wyniosę i poprawię sobie humor i dzisiaj wcale nie było inaczej.

           Nim się obejrzałam zajęcia dobiegły końca, ale Jared poprosił mnie i Jasona byśmy zostali. Zaczęłam się denerwować, kiedy zaprowadził nas do gabinetu Diane King - naszej pani dyrektor, gdzie był też Jim Cooney - instruktor od jazz'u i nauczyciel aktorstwa oraz Joy Karley – nauczycielka baletu. Mamy się bać?

– Maggie, Jason! Dzień dobry! – przywitała nas ciepło pani King.

– Dzień dobry – odparliśmy nierówno.

– Pewnie zastanawiacie się co tu się dzieje – zaśmiała się widząc nasze zmieszane twarze. W odpowiedzi przytaknęliśmy czekając na wyjaśniania. – Oczywiście chcielibyśmy wam pogratulować pierwszych miejsc. Dzięki waszym osiągnięciom nasza szkoła staje się coraz bardziej popularna. Dlatego mam dla was propozycję. Za jakiś czas będą tutaj się odbywały szkolenia młodych choreografów. Gdy się go przejdzie otrzyma się odpowiednie papiery, które upoważniają do uczenia innych. Szkolenia będą miały profil ogólny lub będą skupiały się na jednym wybranym stylu. Jako, że wasza dwójka robi największe postępy i z waszej grupy wykazujecie największy potencjał, chcielibyśmy dopuścić was do przejścia takiego testu – wytłumaczyła.

Zatkało mnie! Właśnie dostałam propozycje spełnienia swoich marzeń! Mogę zostać choreografką i mieć prawne upoważnienie do prowadzenia warsztatów! Wow! Jednak, czy ja jestem w stanie temu podołać?...

– Ile będzie trwało to szkolenie? – spytał Jason tak samo zaskoczony jak ja.

– Ogólny trwa trzy miesiące, z jednego stylu miesiąc – odparła.

– Musimy teraz dać odpowiedź? – wydusiłam.

– Oczywiście, że nie – zaprzeczyła. – Macie tydzień na podjęcie decyzji.

– Wow, dziękujemy bardzo za taką propozycję. Jak państwo widzą to dla mnie i Maggie ogromy szok. Nie spodziewaliśmy się tego – powiedział Jas.

– Liczymy na to, że podejmiecie się tego wyzwania i niebawem w naszej szkole przybędzie kilku wspaniałych choreografów.

Zaraz... Co?!

– Chce pani byśmy tutaj uczyli, po przejściu szkolenia? – spytałam wytrzeszczając oczy w zdziwieniu.

– Oczywiście! – wzruszyła ramionami. – Po nim będziecie jeszcze więcej wiedzieć i umieć nie wspominając już o tym, że oboje macie doświadczenie w uczeniu innych – dodała. – Przemyślcie to dobrze. W razie jakichkolwiek pytań możecie zwracać się do mnie lub innych choreografów. Nie będę was przetrzymywać, przecież już macie wolne. Miłego dnia.

– Dziękujemy bardzo – powiedziałam. – Do widzenia – pożegnałam się, po czym razem Jasonem opuściliśmy gabinet.

Szliśmy w ciszy do sali baletowej po nasze rzeczy. Oboje byliśmy w szoku. Nie wierzę, że mogę zostać choreografką! Przecież marzyłam o tym od kąd pierwszy raz trafiłam na warsztaty w wieku sześciu lat. To niesamowite!

– Dasz wiarę? – odezwał się pierwszy Jas, kiedy weszliśmy do większego pomieszczenia. – Za kilka miesięcy możemy tutaj uczyć. „My!” – podkreślił.

– Dzisiaj jeszcze w to nie mogę uwierzyć – westchnęłam. – Spytaj mnie jutro – zaśmiałam się.

– Nie ma sprawy – zawtórował mi, zerkając na telefon. – Muszę lecieć Jessica czeka na mnie pod szkołą. Do jutra! – rzucił biorąc plecak i kurtkę, udając się do wyjścia z sali.

– Do jutra – oparłam zgarniając swoje rzeczy kierując się do łazienki, by móc się przebrać.

Na miejscu weszłam do kabiny z muszlą klozetową, zrzucając z siebie t-shirt i dresy, by chwilę później wciągnąć na nogi obcisłe jeansy i białą koszulkę z długim rękawem. Stopy przyodziałam w swoje karmelowe trapery, po czym wyszłam z klaustrofobicznego pomieszczenia tym razem podchodząc do lustra. Poprawiłam trochę makijaż i zrobiony rano kucyk. Zarzuciłam na ramiona kurtkę, szyję obwiesiłam szalikiem, a na ramię powiesiłam swoją torbę. Po tym, jak po raz ostatni przeglądnęłam się w lustrze udałam się do wyjścia z łazienki, a następnie z budynku.

          Wychodząc ze szkoły od razu zauważyłam samochód mojego brata, do którego się udałam. Otworzyłam drzwi, zajmując miejsce pasażera, a po ich zatrzaśnięciu zapięłam pasy.

– Możemy jechać – oznajmiłam, opierając głowę o oparcie i wzdychając głośno.

– A ty dalej jesteś taka rozluźniona – zauważył, ruszając z podjazdu.

– A ty dalej jesteś taki zdenerwowany – odgryzłam się naśladując ton jego głosu. – Myślę, że denerwujesz się za nas oboje – dodałam po chwili.

– Bardzo możliwe – wzruszył ramionami. – Jak zajęcia?

Jak zajęcia? Dostałam propozycję instruktażu! Mogę być choreografką w Broadway Dance Center!

– Dzisiaj wyjątkowo trochę się obijaliśmy, ale udało mi się pozbyć negatywnych emocji – odparłam.

– I? – zerknął na mnie unosząc jedną brew do góry.

– Co? – spytałam zdziwiona.

– Maggie szczerzysz się odkąd weszłaś do samochodu. Musiało się coś wydarzyć – przewrócił oczami.

Ygh, niby nie znamy się długo, ale potrafi mnie rozgryźć... Może to przez więzy rodzinne?

– No dooobra – przeciągnęłam, poprawiając się na fotelu. – Dostałam propozycję przejścia szkolenia, dzięki któremu będę miała wszystkie uprawnienia, jakie ma choreograf – przerwałam na chwilę, biorąc głęboki oddech. – I jeśli przejdę wszystkie jego etapy, dyrektorka jest w stanie zatrudnić mnie w szkole – zakończyłam.

– Wow, to świetnie! – powiedział z ekscytacją. – Zgodziłaś się, prawda?

– Jeszcze nie. Mam tydzień na danie odpowiedzi – skrzyżowałam ręce na piersiach.

– I nad czym ty chcesz się zastanawiać? – prychnął. – Taniec jest dla ciebie wszystkim i każdy kto cię zna powie, że tym właśnie powinnaś się zajmować.

– No nie wiem...

– Maggie – westchnął – bez powodu ci tego nie zaproponowali. Wykorzystaj daną ci szansę, bo później będziesz żałować.

– Nastał ten dzień kiedy to ty mi doradzasz – próbowałam zmienić temat.

– Mówię poważnie – zignorował moją wypowiedź.

– Dobrze wezmę twoje słowa do serca – przewróciłam oczami i w tym samym czasie zauważyłam, że samochód się zatrzymał.

– Jesteśmy – oznajmił, gasząc silnik i odpinając pasy.

Powtórzyłam jego ostatni ruch, po czym opuściłam samochód. Dopiero teraz, kiedy stanęłam przed drzwiami restauracji, zaczęłam się denerwować. Serce zaczęło mi bić, jak po przebiegnięciu maratonu. Wiedziałam jednak, że nie było odwrotu, więc razem z Niallem weszliśmy do środka. Mój brat sprawiał wrażenie, wiedzącego gdzie iść. Widział go?

           Zaczęłam nerwowo się oglądać, szukając gdzieś mężczyzny, który mógłby być moim ojcem. Dopiero kiedy Horan poinformował mnie, że go widzi odnalazłam szukaną osobę wzrokiem. Nie spodziewałam się, że właśnie tak on będzie wyglądał. Miał ciemne włosy, gdzieniegdzie trochę siwiejące. Z daleka można było zwrócić uwagę na średniej wielkości niebieskie oczy. Właściwie z twarzy przypominał starszą wersję Nialla. W momencie gdy popatrzył w naszą stronę wstał pokazując tym samym, że był ubrany w garnitur. Wow, trzymał się naprawdę dobrze, jak na czterdziestolatka!

– Cześć tato – przywitał się pierwszy mój brat przytulając mężczyznę.

– Niall – skinął głową, odwzajemniając uścisk – Zmężniałeś od naszego ostatniego spotkania – powiedział odsuwając trochę chłopaka od siebie, by się mu przyjrzeć.

– Chodziłem ostatnio trochę na siłownię – wzruszył ramionami, na co we dwójkę się zaśmieli. Chwilę po tym cała uwaga skupiła się na mnie. Blondyn pociągnął mnie za rękę, bym stanęła z nim w równej linii. – A to jest Maggie – przedstawił mnie.

– Maggie... – powtórzył cicho, przyglądając mi się. – Jesteś taka podobna do swojej mamy – uśmiechnął się ciepło, a jego oczy mogłabym przysiąc, że wyraźnie się zaszkliły. – Czy mogę cię uścisnąć? – spytał łamliwym głosem, a to co wydarzyło się później, działo się tak szybko...

Nim się obejrzałam, niemal podbiegłam do ojca – mimo, że dzieliły nas zaledwie dwa kroki – wtulając się w jego ramiona. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam cicho szlochać. To takie dziwne dopiero po tylu latach poznać swoją rodzinę.

– Przepraszam, że cię wtedy zostawiliśmy. Działaliśmy wtedy pod impulsem. Chcieliśmy byś miała, jak najlepiej, ale nie mogliśmy tobie tego dać. Gdybym zarabiał wtedy tyle, ile zarabiam teraz nie dopuściłbym do rozdzielenia naszej rodziny. Proszę wybacz mi i swojej matce... – powiedział błagająco, ściskając moje ciało.

– Nie chcę rozpamiętywać przeszłości, tato – wypowiadając ostatnie słowo zadrżał mi głos. – Cieszę się, że was odzyskałam – dodałam, odsuwając się od mężczyzny.

– To wszystko dzięki Niall'owi, który cię odnalazł – zauważył, zerkając na syna.

Uśmiechnęłam się pod nosem, przypominając sobie nasze pierwsze spotkanie, kiedy to walczyłam z blokadą do roweru. Wtedy uważałam go za dziwaka... Kto by pomyślał, że sprawy nabiorą takiego obrotu?

– To był przypadek – wzruszył ramionami, również podnosząc kąciki ust do góry. Najwidoczniej mu też się przypomniał tamten komiczny incydent.

           Reszta spotkania minęła nam na opowiadaniu o tym co działo się, od momentu kiedy poznałam blondyna. Tata pytał się mnie o dom i o to, czym bym chciała zajmować się w życiu. Gdy wyjawiłam, że mam szansę by zostać choreografką, zaczął wspominać naszą mamę. Bobby – bo tak właśnie nazywał się ojciec – też zauważył dużo podobieństw między nami. Ja z kolei obserwując go i mojego brata nie mogłam się nadziwić ile mają ze sobą wspólnego. Danielle dobrze powiedziała, że Niall jest młodszą wersją taty. 

          Dalej wydaje się to dla mnie niesamowite, że po tylu latach w domu dziecka, udało mi się spotkać i poznać moją rodzinę... Nigdy nie sądziłam, że dostanę od życia taką szansę. Co tu dużo mówić? W moim przypadku idealnie sprawdza się powiedzenie: „Raz na wozie, raz pod wozem”. Jak na razie jestem w trakcie wznoszenia się i mam nadzieję, że prędko znowu nie upadnę...

           Zanim zdążyłam się obejrzeć wybiła godzina osiemnasta i zarówno tata, jak i my musieliśmy wracać do domu. Pożegnaliśmy się, obiecując, że jeszcze podczas pobytu ojca w Ameryce się spotkamy. Z ogromną chęcią jeszcze się z nim zobaczę, bo tak jak mówiła Danielle, Harry i Niall, Bobby jest osobą, z którą można znaleźć wspólne tematy. Właśnie poznałam swojego tatę i czuję, że ten szczegół w jakimś stopniu zmieni moje życie...

Cześć wszystkim! :)

Jest niedziela, więc rozdział drugi również się pojawił i mam nadzieję, że chociaż w najmniejszym stopniu wam się spodobał. 

Korzystając z chwili chciałabym powiedzieć, że zaraz po dodaniu tego rozdziału biorę się za uzupełnienie moich coraz większych zaległości z waszymi blogami... Miałam to zrobić w tym tygodniu, ale tradycyjnie miałam straszne urwanie głowy. Masakra! Obiecuję, że się poprawię!

Przypominam, że możecie zadawać pytania bohaterom i dla mnie :)

Wasza eM's xx