07. „EMOCJE”

          Dzisiejszego ranka nie obudził mnie budzik. Spałam może jakieś dwie godziny z przerwami. Większość nocy spędziłam, na wylewaniu łez, zamartwianiu się i opanowywaniu napadów złości. To było coś strasznego. Z resztą to dalej jest, bo wcale nie czuję się lepiej.

           Nie dostałam żadnej wiadomości od Harry'ego i sama nie mogłam zdobyć się na to, by sprawdzić, czy z nim wszystko w porządku. W dodatku w głowie ciągle krążyła mi myśl o tym, że sprowadził jakąś dziewczynę do mieszkania. Cholernie mnie to dobijało. Nie chciałam, by ktoś inny ode mnie uspakajał go w takich sytuacjach. Przecież nikt nie wie, jak to zrobić.

Boję się, że przez to go stracę...

          Niechętnie wstałam z łóżka, kierując się do szafy, z której wyciągnęłam czarne dresy z wiszącym krokiem oraz białą bokserkę. Z szuflady za to zgarnęłam czystą bieliznę, by po chwili udać się do łazienki. Na szczęście nie musiałam myć dzisiaj włosów, bo w nocy, by się czymś zająć, wzięłam prysznic. 

Po umyciu zębów przemyłam twarz i zaspane oczy. Dziwiło mnie to, że nie miałam podkrążonej skóry, co w moim wypadku zdarzało się niemal zawsze. Zdjęłam z siebie za dużą bluzkę i spodenki, a następnie założyłam czystą bieliznę i wcześniej przygotowane ubranie. Nie miałam dzisiaj nawet najmniejszej ochoty, by wyglądać dobrze, więc zupełnie olałam zrobienie jakiegokolwiek makijażu. Związałam tylko włosy w niechlujny kok i opuściłam łazienkę.

           Wróciłam na moment do pokoju, by zgarnąć granatową bluzę z kapturem oraz torbę z butami i butelką wody. Nie chciałam spotkać żadnego z obecnych domowników, więc od razu zadzwoniłam po taksówkę. Szerokim łukiem omijając kuchnię, udałam się do przedpokoju szybko nakładając buty, szalik, czapkę oraz kurtkę, a następnie opuściłam dom.

            Odetchnęłam z ulgą. Udało mi się nie natknąć na mojego brata, który na pewno prędzej, czy później będzie próbował ze mną porozmawiać. Cóż... Ja na to nie mam najmniejszej ochoty za to, co zrobił wczoraj. Przecież on nawet nie znał powodu, dla którego się całowaliśmy! No bo po co? Lepiej od razu założyć, że Harry jest wszystkiemu winien, a ja byłam tylko bezbronną ofiarą. Lepiej od razu uwierzyć świętej Danielle, która też gówno wie. Z nią to już na pewno nie mam ochoty rozmawiać. Ba, nie mam najmniejszej ochoty nawet na nią patrzeć. Przysięgam, że jeśli przez jej długi język moja relacja z Harry'm i Niallem znacznie się zepsuje, to ja zrobię to samo z jej twarzą.

W końcu karma jest suką.

           Droga taksówką minęła w miarę szybko. Tym razem trafiłam na taksówkarza, który wiedział, jak uniknąć korków w mieście. W samochodzie zdałam sobie sprawę, że dzisiaj rozpoczynam kurs i już będę miała pierwszy egzamin z improwizacji. Dam radę. Tak myślę... Mam nadzieję, że ostatnie wydarzenia nie wpłyną na moje skupienie w tańcu...

            Po zapłaceniu kierowcy, szybkim krokiem skierowałam się do szkoły, by jak najszybciej pozbyć się uczucia szczypania policzków, z powodu niskiej temperatury. Zostawiłam kurtkę, bluzę i buty w szatni, by więcej nie denerwować Jareda, który narzeka, że brudzimy podłogę i zawalamy całą ławkę swoimi kurtkami. Poza tym nie chcę, by był na mnie cięty podczas zaliczenia. Wystarczająco denerwuję się tym, że nie będę miała pomysłów na kroki. Jeden problem tutaj, zupełnie mi wystarczy.

           Gdy zaszłam na salę, spotkałam tam już większość grupy. Uśmiechnęłam się w ramach przywitania, po czym podeszłam do ławki, by postawić na niej torbę.

– Cześć Maggie – usłyszałam głos gdzieś z boku.

Podniosłam wzrok, a przede mną stał rozpromieniony James. Fajnie mu.

– Cześć – przywitałam się.

– Nie miałem wczoraj okazji pogratulować ci występu. Byłaś świetna, jak na kogoś, kogo chciałem okraść – szturchnął mnie łokciem, śmiejąc się pod nosem.

– Dziękuję. Ty też jak na bandytę, nieźle wymiatałeś – odgryzłam się, wymuszając uśmiech.

– Wszystko w porządku? Wyglądasz na zmartwioną – zmarszczył brwi, przyglądając się mojej twarzy.

– Po prostu źle spałam – wzruszyłam ramionami. – I trochę denerwuję się pierwszym zaliczeniem.

– Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się pokrzepiająco.

Miałam wrażenie jakby jego pocieszenie miało podwójne znaczenie. Jednak wiem, że to zupełnie nie możliwe, bo skąd niby James mógłby wiedzieć, o tym co się wczoraj stało? Może po prostu nie uwierzył w moje wytłumaczenie? Ugh, zbyt dużo o tym wszystkim myślę...

           Moje przemyślenia zostały przerwane przez Jareda, który jak zwykle tanecznym krokiem pojawił się na sali. Zajęcia zaczął gratulując nam wczorajszego pokazu oraz oznajmieniem dla reszty grupy o rozpoczęciu instruktażu przeze mnie i Jamesa. Później przyszła pora na rozgrzewkę, która, jak się okazało była bardzo wysiłkowa. Odpowiadało mi to, bo mogłam się wyżyć i na chwilę zapomnieć o tym wszystkim co się teraz dzieje. Starałam się skupić swoje myśli na tym co teraz robię, czyli na spełnianiu marzeń. 

Najbardziej pomogła mi euforia przy rozciąganiu, kiedy oprócz zwykłego szpagatu, udało mi się zrobić sznurek, jako trzecia osoba z grupy. Wtedy po raz pierwszy szczerze się uśmiechałam wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Zauważyłam też, że mój choreograf z zadowoleniem notuje coś na kartce, co chwilę zerkając w moją stronę. Czyżbym dostała pierwsze plusowe punkty?

           Wybiła godzina zero, czy jak to się mówi. W każdym bądź razie przyszła pora na solówki i miałam takie szczęście, że po raz kolejny poszłam na pierwszy ogień. Jeśli mam być szczera to odpowiadało mi to, bo nie zakrzątam sobie głowy błędami innych. To się nazywa taniec z czystym umysłem.

Zaraz po wyczytaniu, stanęłam na środku sali czekając na muzykę. Korzystając z braku makijażu przetarłam swoje oczy, po czym zapstrykałam kilkakrotnie palcami. W tej samej chwili w pomieszczeniu rozległy się pierwsze dźwięki piosenki. Zamknęłam na moment powieki, by lepiej zidentyfikować szybkość i bit w utworze. Uśmiechnęłam się sama do siebie, kiedy dotarło do mnie, że trafiłam na typowy mocny i impulsywny hip hop. Mój ulubiony. Otworzyłam oczy zaczynając się ruszać. Wiedziałam, że w takim typie muzyki muszę pamiętać o odpowiednich zatrzymaniach i pewności siebie. To coś w stylu podwyższaniu sobie samooceny, przez myśli jakim się to nie jest. Mimika, kontakt wzrokowy z widownią i unikanie patrzenia w podłogę, jest moim zdaniem najważniejszym i najtrudniejszym punktem każdego występu. Jeżeli się go spełnia, sprawia się wrażenie pewnej siebie. Mam nadzieję, że mi się to udało, bo Jared właśnie wyłączył mi piosenkę. Hmmm, szybko poszło...

           Odetchnęłam z ulgą kłaniając się w podzięce za bite brawa. Usiadłam pod lustrem, a na moim miejscu stanęła kolejna osoba, która musiała zmierzyć się z nieco wolniejszym kawałkiem. Uważnie obserwowałam ruchy każdego, co jakiś czas kiwając głową z uznaniem lub mrużąc powieki, kiedy było coś nie tak. Cieszę się, że mam już to za sobą.

           Na sam koniec zajęć Jared podsumował nasze solówki, mówiąc co robiliśmy dobrze oraz nad czym musimy jeszcze popracować. Ogólnie pochwalił nas za coraz większe postępy i rosnącą pewność siebie. Dzisiaj nie została wyznaczona najlepsza trójka, co mnie trochę zdziwiło, bo zawsze to robił. Poinformował tylko mnie i Jamesa, że zaliczyliśmy pierwszy egzamin na „zasłużoną ocenę”. Cokolwiek to znaczy. Mam tylko nadzieję, że nie ocenił mnie zbyt nisko. O blondyna nie miałam się co martwić, bo na pewno dostał jeden z najwyższych stopni.

           Gdy dostaliśmy pozwolenie, wszyscy zaczęli opuszczać salę. Zrobiłam to samo uprzednio zgarniając swoją torbę, z której wyciągnęłam wodę i upiłam kilka większych łyków. Idąc do szatni, zabrałam się za szukanie telefonu, który jak zwykle musiał gdzieś zniknąć. Udało mi się dopiero wtedy, kiedy poczułam wibracje w bocznej kieszonce, na co westchnęłam podirytowana, że schowałam komórkę, jak zwykle w inne miejsce niż tam gdzie szukałam.

W przeczytaniu smsa przeszkodziła mi czyjaś sylwetka, która stanęła przede mną.

Podniosłam głowę.

Ugh. To Danielle. Czego jeszcze ona ode mnie chce?

– Czego? – syknęłam, marszcząc brwi.

– Chciałabym z tobą porozmawiać – oznajmiła niepewnie.

– A co, nie masz z czym lecieć do Nialla na skargę? – prychnęłam. – Szukasz nowych newsów o mnie i Harry'm?

– Maggie, zrobiłam to z troski. Zrozum to – powiedziała błagalnie. – Chciałam dobrze.

– Gdybyś chciała dobrze to nie wtykałabyś nosa w nie swoje sprawy – mruknęłam podirytowana. – Ty sobie chyba, kurwa, nie zdajesz sprawy z tego, że przez tą twoją troskę mogą się rozpaść relacje nie tylko między mną, Niallem i Harry'm, ale i między całą naszą grupą.

– Maggie...

– Zamknij się – przerwałam jej. – Nie chcę ciebie patrzeć, a już na pewno słuchać. Jeśli wszystko się zjebie, to obiecuję, że poniesiesz tego konsekwencje – syknęłam ochryple, po czym tak, jak wczoraj, wyminęłam kręconowłosą szturchając ją ramieniem.

Szybkim krokiem udałam się do szatni. Cała moja wściekłość znowu powróciła. Nie wierzę, że Danielle miała jeszcze tupet, by przyjść i próbować się wytłumaczyć! Serio myślała, że będę chciała ją wysłuchać? Jeśli tak, to nie jest taka mądra, na jaką wygląda.

           Po zmienieniu butów, wyciągnęłam telefon, by sprawdzić otrzymaną wiadomość. Przełknęłam głośno ślinę, gdy na ekranie wyświetliło się imię mojego przyjaciela. „Czekam na ciebie w samochodzie” – ta krótka wiadomość wywołała dwa razy szybsze bicie serca. Cholera, to brzmi jak jakaś groźba lub ostrzeżenie... Zaczynam się bać. Znowu.

Niepewnie nałożyłam na siebie szalik, czapkę oraz kurtkę, po czym skierowałam się do wyjścia ze szkoły. Na zewnątrz od razu zauważyłam samochód Harry'ego, do którego bez dłuższego zastanowienia się udałam.

– Hej – przywitałam się drżącym głosem, wsiadając do środka, zamykając za sobą drzwi.

– Cześć – odparł, odpalając silnik i ruszając z parkingu.

I tyle. Na tym skończyła się nasza konwersacja. Nie kazał mi nawet zapiąć pasów, jak to miał w zwyczaju. Spojrzał na mnie tylko raz. Raz. To nie był dobry znak. Straciłam go?

           Tak jak się spodziewałam zajechaliśmy pod budynek, w którym znajdowała się jego kawalerka. Podczas drogi do niej w dalszym ciągu milczeliśmy, a on dalej unikał mojego wzroku. Nie wiem, jak długo będę w stanie to wytrzymać. Czy on nie widzi, jak ta cisza mnie przygnębia? Ten dystans... To zupełnie nie w naszym stylu. Normalnie podczas tego czasu pokłócilibyśmy się trzy razy, przytulili z pięć i wzbudzali podejrzenia przez cały czas. Tymczasem zachowujemy się, jak dwójka obcych sobie ludzi. Nie chcę by to tak wyglądało...

           Po przekręceniu klucza w zamku, przepuścił mnie pierwszą, po czym sam wszedł do środka, zakluczając za sobą drzwi. Obserwowałam, jak ściągał swoje buty, mając nadzieję, że wreszcie się do mnie odezwie, spojrzy... Cokolwiek... Jednak on jakby nigdy nic wyminął mnie idąc w głąb mieszkania. Nie wytrzymałam. Chwyciłam go za dłoń, zmuszając do zatrzymania się i nawiązania kontaktu wzrokowego. Kiedy to zrobił, cofnęłam swoją rękę, jak oparzona. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. To nie był on...

– Harry... – powiedziałam słabo.

– Pójdę zrobić herbatę – oznajmił beznamiętnie, odwracając się i zostawiając mnie samą.

Straciłam go.

Mocno zagryzając wewnętrzną stronę policzków, zabrałam się za rozwiązywanie butów. Czułam, jak łzy cisną mi się do oczu, ale nie mogłam sobie na nie pozwolić. Musiałam być silna, by go odzyskać. Po zwalczeniu sznurówek i ustawieniu karmelowych traperów, obok znacznie większych butów mojego przyjaciela zabrałam się za zdjęcie kurtki, w której rękaw wsadziłam szalik i czapkę, by chwilę później powiesić okrycie na wieszaku.

           Niepewnym krokiem skierowałam się do salonu, gdzie usiadłam w rogu kanapy, podwijając nogi pod brodę i obejmując je rękoma. Zaraz po mnie w pomieszczeniu pojawił się Styles z dwoma kubkami w dłoniach, które postawił na stoliku. Usiadł na kanapie w dalszym ciągu zachowując bezpieczną odległość. Widząc to, zacisnęłam mocno powieki, zbierając w sobie resztki sił.

– Jak zajęcia?

Otworzyłam szeroko oczy, identyfikując to, co usłyszałam. Odezwał się. Sam z siebie. To tylko dwa słowa, ale dały mi nadzieję.

Przeniosłam wzrok na szatyna, który z lekko zmarszczonymi brwiami przyglądał się mojej twarzy.

– Dobrze. Zaliczyłam dzisiaj pierwszy egzamin – odparłam, uśmiechając się lekko.

Bez wzajemności.

– Cieszę się – odparł automatycznie.

– A jak twój dzień? – spytałam.

– Byłem na siłowni – odparł krótko. To wyjaśnia fakt, że jest w luźnych dresach.

Więc tak teraz będzie wyglądać wspólne spędzanie czasu? No bez jaj...

– Dlaczego tak się zachowujesz? – mruknęłam słabo.

– Jak?

Udawał, że nie wie, o co mi chodzi.

– Wiesz o co pytam, Harry – westchnęłam. – Dlaczego to robisz?

Spuścił wzrok, wzdychając ciężko. Przeczesał swoje włosy i z powrotem na mnie spojrzał.

– Tak będzie lepiej – oznajmił beznamiętnie. – Przestaniemy wzbudzać podejrzenia.

Więc teraz to zaczęło go obchodzić?

– Więc po co mnie tu przywiozłeś? – prychnęłam. – Jeśli nie wrócę do domu, to będzie oczywiste, że jestem z tobą.

– Pomyślałem, że będziesz chciała mieć spokojny wieczór i noc – wzruszył ramionami.

Więc chce bym została na noc?

– Oh... – wymknęło mi się.

Chciało mi się płakać, ale nie mogłam zrobić tego przy nim. Jeśli tak to będzie wyglądać, to moje obawy się potwierdzą i na prawdę go stracę...

– Idę wziąć prysznic – oznajmiłam, próbując opanować drżenie wargi.

           Wstałam z kanapy i gdy tylko zniknęłam z pola widzenia, niemal wbiegłam do łazienki zamykając za sobą drzwi. W tej samej chwili wymknął mi się głośny szloch, który zapoczątkował łzy spływające po moich policzkach. Zaczęłam zdejmować z siebie ubrania i bieliznę, a później odkręciłam wodę pod prysznicem. Weszłam do brodzika zasuwając za sobą kabinę. Dopiero kiedy przeczesałam dłonią włosy zorientowałam się, że nie zdjęłam z nich gumki, więc zrobiłam to teraz. Odchyliłam głowę, zaciskając mocno oczy. Chciałam zmyć z siebie ten cały ciężar związany, z tym co powiedział mi Harry, ale wiedziałam, że to nie możliwe. Moje łzy tylko mi o tym przypominały.

           Schowałam twarz w dłoniach, zsuwając się po kafelkach. Czułam się, jakbym przybrała na wadze z dziesięć kilogramów... Oparłam głowę o ścianę, a ręce owinęłam wokół moich nóg, tak jak wcześniej na kanapie. Moje łzy mieszały się z wodą ze słuchawki prysznicowej, a dźwięk odbijających się kropli o brodzik współgrał z moim coraz głośniejszym szlochem.

           Czułam się taka bezsilna... Straciłam moją największą podporę, które pomogła mi odbić się od dna. Potrzebowałam Harry'ego... Tego z wczoraj, przedwczoraj... tego sprzed kilku miesięcy. Dzisiaj jestem u obcego mi chłopaka, po którym nie zostało nic z mojego przyjaciela. Mój przyjaciel był czuły, wesoły, rozumiał mnie, pocieszał, umiał słuchać... Mój przyjaciel nie trzymał między nami takiego dystansu. Mój przyjaciel to ten, który mnie przytuli i powie, że wszystko będzie dobrze. Gdzie on jest? Gdzie jest osoba, która ciągnęła mnie w górę? Zniknęła? Wyparowała? Tak. Wraz z moim normalnym funkcjonowaniem. Nie jestem w stanie sobie z tym poradzić. Nie chcę być tym anorektycznym robotem, jakim byłam rok temu...

           Momentalnie zamarłam, kiedy kabina została rozsunięta i stanął w niej szatyn z szeroko otwartymi oczami. Jak on tu wszedł? Nie zakluczyłam drzwi? Był w szoku. Lustrował moje nagie ciało wzrokiem, by znowu zatrzymać się na mojej twarzy. Przez chwilę miałam wrażenie, że z powrotem zasunie szyby i wyjdzie, jakby nigdy nic. Nie oszukujmy się, że byłam zaskoczona, kiedy wszedł do brodzika, siadając obok mnie i przyciągając do siebie. Przyjęłam jego gest wtulając twarz w moknącą koszulkę. Obejmował mnie mocno rękoma gładząc gołe plecy, podczas kiedy skulona znajdowałam się miedzy jego długimi nogami.

– Przepraszam – usłyszałam jego zachrypnięty głos tuż przy moim uchu. – Zapomnij o tym co wcześniej powiedziałem. Nie potrafię trzymać dystansu między nami i kurewsko tego nie chcę.

Lekko zdziwiona podniosłam głowę, by móc spojrzeć w jego oczy. Nie były już beznamiętne, jak wcześniej. Wrócił mój Harry... Nie straciłam go.

– Nienawidzę kiedy płaczesz, a tym bardziej, kiedy robisz to z mojego powodu – mruknął, opierając swoje czoło o moje.

Ścisnęłam zębami dolną wargę, próbując się uspokoić.

– Wolałbym codziennie dostawać w gębę od Nialla, niż oglądać cię w takim stanie. Obiecuję, że już nigdy więcej do tego nie dopuszczę – zapewnił.

Nie byłam w stanie odpowiedzieć, w zamian za to z moich ust wydobył się głośny szloch. 

Styles słysząc to przygarnął mnie z powrotem do siebie, dłońmi pocierając moje gołe, mokre plecy. Zaczął kołysać się na boki, nucąc coś pod nosem i co chwilę mnie przepraszając. Uspokajało mnie to, a wcześniej towarzyszący mi wewnętrzny strach i ból, powoli znikał.

– Wyjdźmy stąd – mruknął, zarzucając moje ręce sobie za szyję.

Trzymając mnie za biodra pomógł mi wstać, a następnie wziął mnie na ręce. Zakręcił wodę i wyszedł z brodzika, by przenieść i posadzić mnie na pralce. Podał mi szlafrok, który na siebie założyłam zakrywając nagie ciało. Harry z kolei pozbył się mokrych ciuchów zostając w samych bokserkach.

Nasze spojrzenia się spotkały, kiedy szedł w moim kierunku, by pomóc mi stanąć na ziemię. Trzymając się za ręce szliśmy do sypialni. To wydawało się takie nierealne, w porównaniu do tego co działo się jeszcze kilkanaście minut temu... Ogarnęła mnie ulga od kąd przestał trzymać miedzy nami dystans. Miałam dowód, że go nie straciłam.

           Gdy zaszliśmy na miejsce dostałam koszulkę i należące do mnie krótkie spodenki, które nałożyłam. Harry z kolei zmienił swoje bokserki na suche, rezygnując z nakładania t-shirtu. Usiadłam na łóżku obserwując, jak szatyn krząta się po pokoju. Sprzątał, chował ubrania, ustawiał... Nigdy nie robił takich rzeczy przy mnie. Czyżby miał coś do ukrycia?

           W mojej głowie pojawiła się myśl, że w nocy mógł ktoś tu być. Jakaś inna dziewczyna. Dlatego próbował doprowadzić pomieszczenie do porządku. Bo miał po czym...

Opadłam plecami na łóżko, wzdychając głośno. Cholernie mi to nie odpowiadało.

– Co robiłeś wczoraj wieczorem? – spytałam cicho.

Przez moment miałam wrażenie, że mnie nie usłyszał.

– Byłem tutaj. Czemu pytasz? – odparł.

To nie jest odpowiedź na moje pytanie.

– Sprzątasz, śpieszysz się... Nigdy tego przy mnie nie robiłeś – powiedziałam wpatrując się w sufit.

Usłyszałam tylko głośne westchnięcie, a następie zbliżające się kroki. Niedługo po tym zamiast białego sufitu widziałam nad sobą twarz Harry'ego.

– Nigdzie nie wychodziłem i nikogo tu nie było, Meg's – oznajmił patrząc mi w oczy. – Właśnie dlatego jest tu taki bałagan. Bo wyżywałem się na mieszkaniu, a nie na jakiejś dziewczynie.

Moja ulga była niedopisania, ale nie mogłam dać tego po sobie poznać.

– Chciałam wczoraj pojechać z tobą – przypomniałam mu.

– Ale jesteś tutaj dzisiaj – zauważył. – Pode mną – dodał poruszając dwukrotnie brwiami.

Nagła zmiana nastroju? Wiem do czego to zmierza.

– Zupełnie bezbronna – podsumowałam.

– Nie chcę się narzucać – powiedział niskim głosem.

Jego czyny jednak były odwrotne od tego co mówił, bo opadł całym swoim ciężarem na mnie. Poczułam miękkie usta na podstawie mojej szczęki, które zostawiając mokre pocałunki kierowały się do złączenia z szyją.

– Chyba, że chcesz – mruknął przeciągle, przegryzając delikatnie płatek mojego ucha.

W odpowiedzi otrzymał ciche jęknięcie, na co zaśmiał się do mojej skóry. Drań. Wiedział, że trafił na czułe miejsce i za cholerę nie potrafiłabym zareagować inaczej.

– Uznam to, jako zgodę – zachichotał wyraźnie zadowolony z siebie.

W jaki sposób tak napięta sytuacja zdążyła zmienić się w tak intymną?! Jak moja niedawna rozpacz mogła tak szybko zmienić się w pragnienie? Nie mam pojęcia.

          Nie miałam czasu o tym myśleć, bo poczułam wargi Harry'ego na swoich. Początkowo składał pojedyncze, nieśpieszne pocałunki, prosząc o jakiekolwiek zaangażowanie ode mnie. Kiedy je otrzymał, przejechał językiem po mojej dolnej i górnej wardze, które mimowolnie się rozsunęły, dając dla szatyna większe pole do popisu. Intensywność jego ruchów sprawiały, że robiło mi się gorąco, a mój oddech był coraz bardziej płytszy.

Dłonie Stylesa wędrowały wzdłuż mojej talii przez koszulkę, jednak po chwili zaczął podwijać jej końce do góry, by jego opuszki spotkały się ze skórą na moim brzuchu.

– Zupełnie niepotrzebnie dawałem ci te ubrania – mruknął, tym razem przenosząc swoje usta na podstawę mojej szyi. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz całkowicie oderwał ode mnie wargi, podnosząc się. Wyciągnął rękę w moim kierunku, którą zdezorientowana chwyciłam, pozbawiając plecy kontaktu z pościelą.

           Siedziałam na brzegu łóżka, kiedy mój przyjaciel klęknął na przeciwko mnie. Zwinnym ruchem pozbył się koszulki, odkrywając moje nagie piersi. Szatyn przegryzł swoją wargę lustrując mnie wzrokiem. Zupełnie tak, jakby wcale nie widział mnie całej gołej kilkanaście minut temu.

Jęknęłam zaskoczona, gdy Styles gwałtownie chwycił moje uda, podnosząc do góry, a następnie odwracając nas tak, że to on siedział teraz na brzegu materaca, a ja okrakiem na nim. Znowu przywarł do mnie ustami tocząc zawziętą walkę między naszymi językami. Mruknął gardłowo w moje usta, kiedy poruszyłam biodrami, a jego męskość od razu zaczęła rosnąć. Powtórzyłam tę czynność, wplątując palce w kręcone włosy chłopaka. Za każdym razem otrzymywałam taką samą reakcję jak za pierwszym razem. Uśmiechnęłam się podczas pocałunku, zdając sobie sprawę, jaką mam nad nim władzę. Może to zabrzmi dziwnie, ale lubię gdy staje się zupełnie bezbronny. To taka moja mała zemsta za jego zbyt częstą bezpośredniość i zawstydzanie mnie.

           Chwila mojej dominacji dobiegła końca, gdy Harry odchylił się do tyłu i razem upadliśmy na pościel. On pode mną, ja na nim. Czułam na sobie jego szybko poruszającą się klatkę piersiową i palące spojrzenie zielonych oczu na mojej twarzy.

– Porób tak jeszcze trochę, a skończymy szybciej niż mamy zamiar – powiedział ochrypłym i wyraźnie podnieconym głosem. – Z resztą wątpię, czy byłabyś zadowolona tym, że ja się spełniłem, a ty nie – dodał, przewracając nas tak, by teraz to on górował nade mną.

Miał rację. Byłabym sfrustrowana.

           Tym razem to mój oddech stał się nierówny, kiedy jego dłoń zaczęła zsuwać się od mojej szyi, między piersiami, po brzuchu i w końcu zatrzymując się tuż przy gumce od spodenek. Rzucił mi ostatni łobuzerski uśmiech, po czym wraz z przywarciem ust do mojej szyi, wsunął palce pod materiał szortów. Mój jęk, spowodowany intensywnym dotykiem Harry'ego na mojej kobiecości, był nie do opanowania. Teraz to on czerpał korzyści z przewagi nade mną uśmiechając się, podczas lizania i gryzienia skóry na mojej szyi.

O.Mój.Boże.

Tylko tyle udało mi się wydusić, gdy dwa długie palce znalazły się w moim wnętrzu, poruszając się. Moje ciało wygięło się w łuk, kiedy napotkały mój najwrażliwszy punkt. 

W odpowiedzi na moją reakcję, Styles zaśmiał się gardłowo.

– Myślę, że możemy już przejść dalej – mruknął rozbawiony, zaprzestając jakimkolwiek kontaktom z moją kobiecością.

Uniosłam leniwie swoje biodra, gdy wstał ze mnie i zaczął ściągać szorty z moich nóg. Wykonując tą czynność kilkakrotnie pocałował wewnętrzną stronę ud, gilgocząc mnie przy tym swoimi włosami.

– Połóż się wzdłuż łóżka – polecił, kiedy pozbywał się swoich bokserek.

Posłusznie przeniosłam się głową na miękkie poduszki, by po chwili złapać się na obserwowaniu mojego przyjaciela, który wsuwał prezerwatywę na swojego członka. Uśmiechnął się figlarnie, kiedy podniósł wzrok i na czworaka kierował się po materacu w moim kierunku. Zawisł nade mną składając na moich ustach przeciągły pocałunek. Dłonie umieścił pod moimi kolanami, by móc je lekko zgiąć i odsunąć od siebie.

– Będę ostrożny – zapewnił, widząc obawę w moich oczach.

– Wiem – skinęłam głową, lekko się uśmiechając.

Poczułam, jak nakierowuje główkę na moje wejście, napierając na nie i w końcu wsuwając się we mnie na całą długość. Owinęłam ręce wokół szyi Harry'ego przyciągając go do siebie, jednocześnie prosząc, by dał mi czas na przyzwyczajenie się do uczucia wypełnienia. To nie tak, że sprawiał mi ból. Po prostu uprawiamy seks sporadycznie i potrzebuję chwili na oswojenie się z pokaźną wielkością członka mojego przyjaciela.

           Gdy czułam się gotowa, dałam szatynowi znać, ale ten nawet nie drgnął. Spojrzał najpierw w moje oczy szukając potwierdzenia, które otrzymał w postaci uśmiechu. Nie chciał mnie skrzywdzić. Nawet wtedy, kiedy kierowało nim pożądanie.

Z moich ust wydobyło się westchnięcie, gdy powoli ze mnie wyszedł, by po chwili znowu się zagłębić. Powtórzył tą czynność kilkakrotnie w tym samym tempie składając pocałunki na mojej twarzy. W końcu trafił na usta, a ja wplątałam swoje palce w jego loki co raz za nie ciągnąc. Nasze jęki wypełniały pomieszczenie, kiedy Styles miarowo zwiększał poruszanie się we mnie.

– Harry... – jęknęłam, gdy zaczął wykonywać okrężne ruchy biodrami, zaczepiając o wcześniej odkryte wrażliwe miejsce.

Zacisnęłam mocno oczy wbijając palce w plecy chłopaka, na co syknął gardłowo. Nie potrafiłam jednak tego powstrzymać. Czułam, jak zaczynam sztywnieć pod wpływem rosnącego podniecenia. Moje ciało z ogromną akceptacją przyjmowało każde pchnięcie, pragnąc więcej.

– No dalej mała, dojdź dla mnie – dyszał prosto do mojego ucha.

Wiedziałam, że jeszcze trochę i tak właśnie się stanie. Szatynowi również niewiele brakuje, biorąc pod uwagę prędkość poruszania się jego bioder i znacznie większa ilość wymawianych przekleństw.

Oboje jesteśmy blisko.

Jak na zawołanie poczułam znajome mrowienie od dołu mojego brzucha, aż do czubka palców u stóp. Zdążyłam tylko jęcząc wypowiedzieć imię mojego przyjaciela, zanim zalała mnie fala orgazmu. Kilka pchnięć później dołączył do mnie Styles opadając na moje ciało.

           Leżeliśmy ciężko dysząc i dochodząc do siebie. Wysiłek, jaki przed chwilą przeżyłam uświadomił mnie o moim zmęczeniu, dlatego też z wielką trudnością otworzyłam oczy, kiedy szatyn po wyjściu ze mnie zdejmował prezerwatywę, by wrzucić ją do kosza. Musiałam się podnieść, żeby móc się przykryć. Niestety moje ciało całkowicie odmawiało posłuszeństwa, więc zostałam wzięta na ręce i po odchyleniu kołdry znowu położona na poduszkach. Ułożyłam się na boku od razu zamykając powieki. Ledwie przytomna poczułam, jak Harry kładzie się obok mnie, przytula moje plecy do swojego torsu i przykrywa nas kołdrą.

– Uwielbiam uprawiać z tobą seks – mruknął splątując nasze nogi. – Dobranoc mała.

Ja też. Dobranoc Harry. Odpowiedziałam w swoich myślach, po czym od razu odleciałam...

Boooooooooooooooooooooooooooże, co ja przeżywałam pisząc ten rozdział... Cholerka. Siódemka to najbardziej emocjonalny rozdział tej części. Seeerio. Mam nadzieję, że udało mi się przekazać to co chciałam... Ugh i nie miejcie do mnie pretensji, że nie ostrzegłam was o scence seksu, bo to zniszczyłoby cały urok.

Pamiętajcie o pytaniach do mnie i bohaterów pod rozdziałami :)

ask: trueeM

twitter: @eMsiakowa

  

eM's :)