08. „PLAN”

           Obudziłam się przez okropnie niewygodną pozycję w jakiej się znajdowałam. Jęknęłam cicho, kiedy przy próbie rozsunięcia powiek spotkałam się z rażącym światłem. Przetarłam oczy powoli przyzwyczajając się do jasności panującej w pomieszczeniu. Przy okazji próbowałam przypomnieć wydarzenia wczorajszego dnia. Momentalnie się spięłam, gdy przypomniał mi się oschły Harry, który trzymał dystans. Pamiętam tą niezręczną rozmowę i prysznic gdzie przytulał mnie mój przyjaciel. No i w końcu. Seks. Po raz kolejny skończyliśmy w łóżku i chociażby w najmniejszym stopniu tego nie żałowałam. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam odreagowania nieprzespanej nocy, egzaminu i jego oschłego zachowania. Potrzebowałam bezpieczeństwa. Nic nie potrafię poradzić na to, że znajduję je w ramionach szatyna...

– Mała... – usłyszałam ciche mruknięcie.

W końcu udało mi się otworzyć oczy i zdać sobie sprawę, że częściowo leżę na klatce piersiowej Harry'ego. Przewróciłam głowę, by móc spotkać się z intensywnym spojrzeniem chłopaka, którego jedna ręka spoczywała za głową, a druga jeździła po moich plecach.

– Hej – przywitał się ospale, posyłając mi leniwy uśmiech.

– Hej – odparłam, wtulając się w tors kędzierzawego. 

– Wygodnie się spało? – spytał.

– Nie – mruknęłam. – Musisz przestać pakować, bo robisz się jak skała – wbiłam palec w pierś chłopaka.

– Cóż, leżenie na twardy jest podobno zdrowsze – odgryzł się, zakręcając sobie kosmyk moich włosów wokół palca. – Więc dzisiejszej nocy zebrałaś tego trochę – dodał.

– Jak coś ci nie odpowiadało to trzeba było mnie obudzić – rzuciłam, chcąc zejść z Harry'ego, ale ten naparł dłonią na moje plecy, uniemożliwiając podniesienie się.

– Nic takiego nie powiedziałem – westchnął zrezygnowany. – Jesteś dzisiaj strasznie nerwowa... Czy coś... um... Czy coś cię boli?– spytał zagryzając dolną wargę.

Mówiąc „coś”, dobrze wiedziałam co ma na myśli. Bał się, że zrobił mi wczoraj krzywdę. Cóż, w sumie to zrobił, ale na pewno nie sprawił mi bólu fizycznego. Ugh, właściwie to ukoił mój ból psychiczny, kontaktem fizycznym... Czy my zawsze musimy tak kończyć?!

– Tylko plecy – zapewniłam uśmiechając się słabo.

– Kiedy się obudziłem spałaś cała odkryta i zwinięta w kłębek na brzegu łóżka. Przykryłem ciebie, przyciągając do siebie i właśnie wtedy się do mnie przytuliłaś – wyjaśnił.

Jak na razie dotarło do mnie to, że spałam całkiem naga bez żadnego okrycia. 

O Boże, przecież teraz też jestem! I Harry... Matko...

Schowałam twarz w tors Stylesa, by ukryć swoje zażenowanie i prawdopodobnie czerwone, jak burak, policzki. Chłopak w odpowiedzi zaśmiał się gardłowo, gładząc pocieszająco moje włosy.

– Spokojnie, mała. Nie podglądałem zbyt dużo – powiedział, na co tylko jęknęłam załamana. – Czy kiedyś przestaniesz się mnie wstydzić? Przecież robiliśmy już tyle rzeczy, widzieliśmy się całkiem nago, a ty i tak za każdym razem zachowujesz się, jak za pierwszym razem.

– Nie prawda – zaoponowałam, podnosząc głowę. – Gdyby tak było to poprosiłabym cię o podanie mi bielizny i wyjścia z pokoju, bym mogła się ubrać – westchnęłam. – A ty i tak byś mnie nie posłuchał i wyskoczył z zaniesieniem mnie do łazienki i umycia... – zacięłam się, szukając odpowiedniego sformułowania – ...umycia moich stref intymnych.

– W sumie masz rację. Robisz postępy – uśmiechnął się złośliwie. – Ale przyznaj, że ci się to podobało – poruszył dwukrotnie brwiami.

Nie ma mowy! Zbyt dużą mu to da satysfakcję!

– Nigdy – pokręciłam przecząco głową. – Nawet siłą tego ze mnie nie wyciągniesz – zapewniłam.

Przez kilka kolejnych chwil mierzyliśmy się spojrzeniami, kiedy Harry gwałtownie przewrócił nas tak, że znajdował się nade mną, a właściwie to na mnie.

– Dosyć kusząca propozycja – mruknął, a jego twarz znajdywała się milimetry od mojej. – Ale mam o wiele lepsze sposoby – dodał, po czym w ułamku sekundy przywarł ustami do złączenia mojej szyi z linią szczęki. Czyli w mój czuły punkt. Próbowałam się wyrwać, ale Styles był zdecydowanie silniejszy. Ba, był zbyt zdeterminowany do tego, by usłyszeć to co chce.

Jęknęłam nieopanowanie, kiedy ugryzł moją skórę, a następnie przejechał językiem po bolącym miejscu. Byłam pewna, że uśmiechnął się usatysfakcjonowany moją reakcją.

– Masz mi coś do powiedzenia? – mruknął, na chwilę zaprzestając swoim torturom.

– Nie – odparłam, zagryzając mocno dolną wargę, gdy jego dłoń ścisnęła moją prawą pierś.

– Sama tego chciałaś – westchnął z zadowoleniem, po czym z powrotem przywarł do mojej szyi.

Nie wiem, jak długo dam radę wytrzymać. Nie ma mowy bym przyznała mu, że kiedy mnie mył to w pewnym sensie sprawił mi przyjemno...

– O Boże! – wyrwało mi się, gdy poczułam jego drugą dłoń na mojej kobiecości, którą zaczął powoli pocierać.

           Wygięłam kręgosłup w łuk, zaciskając mocno powieki, kiedy dwa palce wsunęły się w moje wejście. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Z moich ust wydobywały się tylko pojedyncze jęki, a Szatyn czerpał z tego, jak największą przyjemność.

Zacisnęłam pięści na prześcieradle, starając opanować reakcję mojego ciała na dotyk Harry'ego. Niestety bezskutecznie. Nie kontrolując tego, odpowiadałam na każdy jego ruch. Czułam się zdradzona przez samą siebie, bo nie potrafiłam się opanować. Kędzierzawy zbyt dobrze znał moje słabości. Zbyt dobrze wiedział co zrobić, bym była sparaliżowana tak, jak teraz.

Gdy jego opuszki kilkakrotnie nacisnęły na wrażliwy punkt, czułam, że wielkimi krokami zbliżam się do spełnienia. Zacisnęłam oczy, podkulając palce u stóp, ale w chwili, kiedy byłam już pewna, że osiągnę orgazm. Chłopak jednak przestał poruszać dłonią.

Sfrustrowana wypchnęłam biodra do góry, ale zostałam zatrzymana przez jego drugą rękę.

– Przyznaj, że ci się wtedy podobało – mruknął, opierając swoje czoło o moje.

– Harry... – wydyszałam błagająco.

– Przyznaj, a pozwolę ci dojść – nie dawał za wygraną.

Dlaczego mi to robi?!

– Przyznaję – jęknęłam.

– Przyznajesz co, Maggie? – naciskał.

On mnie, cholera, wykończy!

– Przyznaję, że wtedy mi się podobało! – powiedziałam szybko i dość niewyraźnie.

– Co ci się podobało? – mruknął, powstrzymując mnie przed następną próbą, spotkania z jego dotykiem.

– Kurwa, Harry! – wrzasnęłam zniecierpliwiona.

– No już, już – zaśmiał się, całując mnie przeciągle w usta.

Wydałam jęk ulgi, gdy jego palce znowu się poruszyły. Wiedział, że jestem na skraju, więc od razu narzucił szybsze tempo.

           Wiłam się pod ciałem mojego przyjaciela, odpowiadając na każdy dotyk. Po kilku minutach poczułam mrowienie u dołu brzucha, które nasilało się coraz bardziej. Do moich uszu docierały sprośnie słówka, jednak moje jęki i szum w uszach zagłuszały połowę z nich. 

Kiedy w końcu zalała mnie fala przyjemności, chłopak boleśnie wbił zęby w moją szyję, zaczynając ją ssać. Wiedziałam, że zostanie mi po tym ślad.

           Potrzebowałam czasu, by dojść do siebie. Harry w między czasie zszedł ze mnie kładąc się obok. Teraz słyszałam tylko szybkie bicie mojego serca i nierówny oddech. W dodatku byłam oszołomiona tym co właśnie się stało. Nie. Wróć. Byłam zła. Jak on mógł posunąć się do takiego stopnia?! Wykorzystał moment, w którym nie byłam w stanie się kłócić, by usłyszeć to co chciał! Co za skurwiel!

– Meg's... – wymruczał moje imię, kiedy chciał dotknąć mojego rozrzażonego policzka.

Sprawnie odepchnęłam jego dłoń, odsuwając się.

– Nie dotykaj mnie – syknęłam, zaciskając szczękę.

– Chyba nie będziesz próbowała mi wmówić, że to też się tobie nie podobało – prychnął, przewracając się na bok.

– To nie chodzi o to! – wybuchnęłam, mierząc się z jego rozbawionym spojrzeniem. – Wymusiłeś na mnie odpowiedź, którą chciałeś usłyszeć robiąc... robiąc mi... umm... – zająkałam się.

– Palcówkę? Dobrze? Doprowadzając cię do orgazmu? – dokończył. – No śmiało, Maggie! Nie musisz się krępować – uśmiechnął się złośliwie, zagryzając dolną wargę.

– Nie masz wstydu – mruknęłam, krzyżując ręce na piersiach.

– Owszem, nie mam – przytaknął, szczerząc się głupkowato. – I teraz mam zamiar bezwstydnie przejść przez całą sypialnię, by dotrzeć do łazienki – poruszył dwukrotnie brwiami, zrzucając z siebie kołdrę.

Zakryłam dłońmi oczy, na co usłyszałam śmiech mojego przyjaciela, a następnie dźwięk otwierającej się szafy. Czekałam tylko na charakterystycznie skrzypnięcie drzwi. Miałam jednak wrażenie, że Harry specjalnie się nie śpieszy.

– Jesteś taka niewinna – westchnął. – Wiesz, że możesz patrzeć?

– Nie mogę – jęknęłam. – Idź już do tej łazienki – pogoniłam go.

– Taka niewinna... – powtórzył rozbawiony, po czym usłyszałam kroki i zamykające się drzwi od sypialni.

           Zerknęłam przez palce sprawdzając, czy aby na pewno zostałam sama. Na całe szczęście tak. Owinęłam swoje ciało kołdrą, w razie gdyby Styles wrócił. Podeszłam do szafy, by przygotować sobie jakieś ubranie. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to koszula chłopaka w czerwono-czarną kratę. Bez zastanowienia zdjęłam ją z wieszaka. Nie wiem skąd wzięło się u mnie zamiłowanie do noszenia jego ubrań...

Przeniosłam wzrok na półkę z ubraniami, gdzie znalazłam swoje czarne leginsy, które zostały tu po jednej z pierwszych spędzonych nocy z Harry'm. Zdziwiłam się, kiedy powąchałam materiał. Pachniały, jakby niedawno były prane, ale jednocześnie pachniały też nim. Zaskakująco przyjemna dla moich nozdrzy mieszanka.

Odsunęłam szufladę, wiedząc, że zdążyłam zostawić tutaj również bieliznę. Nie myliłam się. Znalazłam w niej kilka staników i majtek. Wybrałam najbardziej pasujący do siebie komplet, upewniając się o ich czystości. Nie było żadnych wątpliwości, że chłopak prał też i tą część garderoby. Zaśmiałam się pod nosem na wyobrażenie sobie tego widoku, jednak zaraz przyszła mi druga myśl. Czy Mary zostawiała tu swoje ubrania? Przecież regularnie ze sobą spali. Możliwe, że spędzała tu kilka nocy z rzędu. Czy dla niej też zapewniał, że się zmieni, a kiedy mu się znudziła, to ją olał? Skończę tak, jak ona? Czy bez seksu nasza przyjaźń będzie istnieć?

Potrząsnęłam głową, zaprzestając moich negatywnym myślom. Muszę wreszcie przestać martwić się na zapas.

           Zasunęłam szufladę podnosząc się z ziemi. Trzymając w jednej ręce przygotowane ubrania, a drugą przyciskając kołdrę do ciała, udałam się w stronę łazienki, którą właśnie opuszczał mój przyjaciel. Uśmiechnął się głupawo w moim kierunku, gdy zobaczył czym jestem okryta. Zignorowałam go jednak zamykając się w parnym pomieszczeniu.

           Zrzuciłam z siebie okrycie, a ubrania położyłam na pralce. Zatrzymałam się przy lusterku, w którym zobaczyłam swój zarys. Przetarłam go dłonią, by móc przyjrzeć się swojemu odbiciu. Od razu moją uwagę przyciągnęła wielka, krwista malinka na szyi. Przejechałam po niej palcem, odruchowo się krzywiąc. Teraz to już na pewno, jak Niall mnie zobaczy, nie będzie miał wątpliwości z kim byłam w nocy i co robiłam... 

Moje usta były lekko napuchnięte i w dodatku zmieniły swój delikatny kolor na bardzo intensywny malinowy. O matko... Co on ze mną robi?!

           Wzdychając głośno udałam się w stronę prysznica. Odkręciłam wodę, a następnie weszłam do brodzika zasuwając za sobą kabiny. Od razu zabrałam się za umycie włosów, a później całego ciała. To takie dziwne, że jeszcze wczoraj wieczorem płacząc siedziałam tutaj upierając się o kafelki. W tamtej chwili bałam się, że straciłam swojego najlepszego przyjaciela. Kto by pomyślał, że to miejsce będzie przełomem między oschłością, dystansem i smutkiem, a pocieszeniem, bliskością i spełnieniem. To był najbardziej burzliwy dzień jaki przeżyłam. Tylu sprzecznych emocji w ciągu dwudziestu czterech godzin nigdy nie miałam. Nie mogę nawet porównać tego co się działo w mojej głowie, do jakiejś konkretnej sytuacji. To niemożliwe.

          Po umyciu się wyszłam spod prysznica owijając ciało ręcznikiem, który przygotował szatyn. Na umywalce położył mi nową szczoteczkę, którą umyłam zęby. Przez cały ten czas nie mogłam oderwać wzroku od rażącej malinki. Serio. Zaskakiwała mnie jej nienormalna wielkość. Zaczynałam żałować, że nie mam w torbie żadnych kosmetyków, by móc jakoś to zamaskować.

Wytarłam dokładnie swoją skórę, po czym nałożyłam na siebie bieliznę, leginsy i koszulę Stylesa, która sięgała mi do połowy uda. W szafce pod umywalką znalazłam szczotkę, którą rozczesałam długie włosy. Zarzuciłam je na lewy bok, próbując ukryć krwiste znamię na szyi. Połowa sukcesu.

           Gotowa opuściłam łazienkę, a na korytarzu od razu poczułam zapach czegoś pieczonego lub smażonego. Zaciekawiona skierowałam się do kuchni, gdzie przeżyłam coś w rodzaju deja vu sprzed kilku dni. 

Tyłem do mnie w nisko opuszczonych dresach oraz bez koszulki stał Harry. Zagryzłam dolną wargę, gdy mój wzrok utkwił na jego plecach, na których widniało kilka czerwonych zadrapań. Popatrzyłam na swoje dłuższe paznokcie, a potem znowu na tyły chłopaka. O Boże, to ja?!

– Tak, Meg's, to ty – odpowiedział na niezadane pytanie, odwracając się do mnie. – Siadaj, zaraz będzie śniadanie.

– Nie jestem głodna – oparłam się o blat, obserwując, jak chłopak zdejmuje pancakesy z patelni na talerz.

– Nie jadłaś wczoraj kolacji, więc musisz zjeść coś teraz – powiedział stanowczo, ale po chwili, jakby go oświeciło. – Jadłaś wczoraj obiad, prawda? – spojrzał na mnie, na co od razu spuściłam wzrok. – A rano? Jadłaś coś wczoraj rano? – westchnął, odstawiając patelnię na kuchenkę.

Zagryzłam nerwowo wargę, zaczynając bawić się palcami. Wiedziałam, że zaraz dostanę porządny opieprz.

Kilka sekund po zadanym pytaniu, Harry stanął na przeciwko mnie, dłonią podnosząc mój podbródek.

– Kiedy ostatnim razem coś jadłaś? – spytał surowo, chociaż miałam wrażenie, że wcale tego nie chciał. – Maggie...

– Na obiedzie z moim tatą – mruknęłam cicho, nie mogąc oderwać wzroku od zielonych tęczówek.

– Mała... – jęknął zrezygnowany. – Musisz jeść. Chcesz znowu wylądować w szpitalu i mieć codziennie spotkania z psychologiem i psychiatrą? Pamiętasz, jak ci wtedy było ciężko? Chcesz znowu przez to przechodzić?

Fakt. Pamiętam co przeżywałam, gdy znalazłam się na oddziale psychiatrycznym. To było coś strasznego. Miałam oddzielną salę, a pielęgniarki pilnowały bym zjadła co najmniej połowę każdego dania. Widzenia z przyjaciółmi miałam tylko dwa razy w tygodniu i to zawsze pod okiem opiekuna. Terapie też były okropne. Musiałam mówić, jak się czuję i opisywać swój stosunek do mojego ciała. Cholera, do łazienki nawet nie mogłam pójść sama! Nie wrócę tam!

– Nie chcę – odpowiedziałam słabo.

– Więc przestań unikać posiłków – zażądał. – Obiecaj mi to.

– Obiecuję – powiedziałam z niechęcią.

– Dobra dziewczynka – pocałował mnie w czoło. – Chodź, zjemy w salonie – uśmiechnął się ciepło, po czym zgarnął naczynie z naleśnikami, a mi wręczył dżem i dwie łyżeczki. Udałam się za moim przyjacielem do większego pomieszczenia, gdzie usiedliśmy na kanapie. Blisko. Nie tak, jak wczoraj.

Postawiłam słoik na stoliku, a następnie wzięłam jednego pancakesa zwijając go w rulonik. Zanurzyłam jego brzeg w marmoladzie.

– Pomysłowe – przyznał szatyn naśladując moje czynności. – I oszczędzi mi zmywania – dodał, robiąc gryza placka.

– Masz na myśli zmywarkę? – uniosłam brwi do góry.

– Cicho – mruknął, na co zachichotałam.

           Naleśniki wyszły mu niesamowicie puszyste i na prawdę mi smakowały. Gdybym nie była anorektyczką cieszyłabym się z tego jeszcze bardziej. Bo w końcu jaka normalna dziewczyna nie uwielbiałaby gotującego mężczyzny? Żadna! Ja niestety nie jestem normalna. Jestem chora i doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Jem tylko dlatego, że obiecałam to Harry'emu. No i oczywiście drugim powodem jest to, że nie chcę trafić do szpitala. Kogo ja oszukuję? Gdyby nie chłopcy, którzy troszczą się o to, bym jadła trzy posiłki dziennie, to możliwe, że nie siedziałabym tutaj. Byłabym albo w psychiatryku, albo w trumnie. Najgorsze jest w tym wszystkim to, że doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale nie jestem w stanie zmienić wstrętu do jedzenia. To tak, jak nienawidzenie jakiejś osoby tak bardzo, że nie może się na nią patrzeć, bo wyrządziła tyle krzywd. Ja widzę tak każdy posiłek, który wyrządza krzywdy w postaci kalorii i przybieraniu na wadze.

– O czym myślisz? – spytał Harry, sięgając po trzeciego pancakesa, podczas gdy ja dopiero kończyłam pierwszy.

– O tym, że muszę wrócić do domu – skłamałam.

– Możesz zostać tutaj – wzruszył ramionami.

– Nie – pokręciłam przecząco głową. – Jeśli teraz odetniemy się od reszty, to podzielimy się na dobre.

– Wiem, ale to nie zmienia faktu, że ja nie wracam. Jeszcze nie teraz – oznajmił.

– Muszę przygotować się na pytania co do mojej szyi – mruknęłam, opierając się plecami o oparcie.

– Dlaczego? – zmarszczył brwi. – Co z nią nie tak?

Przewróciłam oczami, przerzucając włosy na drugi bok. Oczy chłopaka powiększyły się na widok malinki pod moim uchem. Wyciągnął rękę w moim kierunku, przejeżdżając opuszkami palców po wyraźnie zaczerwienionym miejscu. Czy on, do cholery, nie widział, że ją zrobił?!

– Nie wiedziałem, że jest taka wyraźna – powiedział, przenosząc wzrok na moją twarz. – Ty masz malinkę, a ja całe podrapane plecy. Jesteśmy kwita – uśmiechnął się złośliwie.

– Zadrapania ukryjesz za koszulką, a ja nie mam zamiaru chodzić w golfach – fuknęłam. – To niesprawiedliwe.

– Cóż. Ciebie na pewno przyjmą do domu z otwartymi ramionami, a ja pewnie drugi raz dostanę po gębie, jak będę chciał wrócić. Chcesz dalej się licytować?

– Nie pozwolę, by Niall znowu cię uderzył – zapewniłam.

– Nie oddałem mu wtedy tylko ze względu na ciebie.

Nagle przypomniał mi się pewien pomysł, na który wpadłam jakiś czas temu. Ciekawe jak nasi przyjaciele zareagowali na wieść, że jesteśmy parą? Jeśli by im zależało, staraliby się nas zaakceptować. To mogłaby być dla nich niezła lekcja...

– Znam ten uśmiech, Maggie. Co kombinujesz? – Harry skrzyżował ręce na piersiach.

– A co jeśli ich najgorsze podejrzenia stały się realne? Musieliby z tym żyć, bo są naszymi przyjaciółmi – uśmiechnęłam się przebiegle.

– Najgorsze podejrzenia, o czym ty... O nie! Chodzi ci o nas, prawda? – przytaknęłam. – Nie. To zły pomysł. Raz już oberwałem za to, że ciebie pocałowałem. Nie chcę wiedzieć co zrobiłby Niall tym razem.

– Właśnie w tym rzecz, Harry! Nie zrobiłby nic, bo wie, że mogłabym odejść razem z tobą. Nie zaryzykuje tak bardzo – wytłumaczyłam. – A przy okazji dostaliby nauczkę za to, że nie akceptowali nas jako przyjaciół.

– Nie wiem... – pokręcił przecząco głową.

– No dalej, Styles! Pomyśl tylko o korzyściach. Będziemy mogli zachowywać się normalnie przy reszcie, bo... dla nich nasze normalne zachowanie oznacza zachowywanie się jak para.

– Oszalałaś – zaśmiał się.

Popatrzyłam na niego wyczekująco, podczas kiedy ten rozbawiony przyglądał się mojej twarzy. Wiedział, że to czekanie mnie irytuje, więc specjalnie przedłużał chwilę ciszy.

– No i?! – spytałam zniecierpliwiona.

– To może być całkiem ciekawe – westchnął. – Przekonałaś mnie tymi korzyściami. Bo wiesz, mamy dwa łóżka do ochrzczenia – poruszył kilkakrotnie brwiami.

Przewróciłam oczami, ale mimo wszystko nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Byłam bardzo zadowolona z tego, że we dwójkę przyczynimy się do nauczki dla reszty. Gdzieś tam w środku najbardziej czekam na reakcję Danielle na nowinę o naszym związku. To ona spowodowała negatywne wydarzenia w przeciągu ostatnich dni. Cóż, a mój brat dołożył oliwy do ognia rzucając się z pięściami na swojego przyjaciela. Mogę się założyć, że wychodzi z siebie, zastanawiając się gdzie jestem. Dowie się, jak wrócę wieczorem.

           Resztę popołudnia spędziliśmy z Harry'm na omawianiu naszego planu. Postanowiliśmy, że dzisiaj wrócę jeszcze sama do domu. Pewne jest to, że Niall od razu weźmie mnie pod ostrzał i właśnie wtedy dowie się o związku. Pozwolimy im się z tym przespać i prawdopodobnie jutro „mój chłopak” przyjedzie w odwiedziny. Mamy zamiar dać niezłe przedstawienie.

Ustaliliśmy też, jedną wersję tego jak się zeszliśmy. Mianowicie: Styles przyjechał po mnie po zajęciach i zanocowaliśmy w hotelu. Nie będziemy ukrywać, że ze sobą spaliśmy. Jednak dodamy informację, że przegadaliśmy o naszej relacji całą noc i postanowiliśmy spróbować czegoś więcej. No i to tyle na początek. Teraz tylko musiałam zmierzyć się ze spotkaniem z moim bratem.

– Zawiozę cię – oznajmił chłopak, kiedy zaczęłam się zbierać.

– Mogę wrócić taksówką, to żaden problem – powiedziałam, zgarniając swoją torbę i udając się do przedpokoju.

– Dla mnie to żaden problem, by cię podwieźć – odgryzł się, idąc za mną. – I tak nie mam nic lepszego do roboty.

– Niech ci będzie – zgodziłam się, zakładając buty.

– Masz zamiar ich jeszcze bardziej zdenerwować wracając w mojej koszuli? – spytał, zarzucając kurtkę na ramiona.

Faktycznie. Zupełnie o niej zapomniałam... Zaraz... Kiedy on zdążył nałożyć t-shirt?!

– Nie planowałam tego. Po prostu lubię nosić twoje ubrania – pokazałam mu język.

– Zauważyłem – zaśmiał się.

Gdy się ubraliśmy opuściliśmy mieszkanie, windą zjeżdżając na sam dół wieżowca. Na parkingu przed budynkiem stał samochód Harry'ego, do którego wsiedliśmy. Na podwórku było dzisiaj wyjątkowo cieplej niż w przeciągu ostatnich dni. Efektem tego była chlapa na ulicach Nowego Jorku i narzekanie szatyna, że znowu będzie musiał myć auto, co nie jest takie łatwe w zimę.

           Korzystając z chwili ciszy, sprawdziłam swój telefon. Tak jak się spodziewałam zastałam tam trzydzieści nieodebranych połączeń – dwadzieścia pięć od Nialla, trzy od Louisa i dwa od Liama oraz jedenaście wiadomości, gdzie znowu większość była od mojego brata praktycznie o tej samej treści. Westchnęłam głośno zaczynając czuć się nieco winna, że od wczorajszego ranka nie dałam żadnego znaku życia. Jednak z drugiej strony zasłużył sobie na to swoim impulsywnym zachowaniem.

– Dzięki za podwózkę – uśmiechnęłam się do chłopaka, gdy zajechaliśmy pod dom.

– Jak już mówiłem: to żaden problem – wzruszył ramionami. – Poza tym, muszę dbać o bezpieczeństwo swojej dziewczyny – zaśmiał się gardłowo.

– Nie wątpię, że właśnie tak będziesz robił – odparłam, odpinając pasy. – To do jutra, Hazz – powiedziałam, chcąc opuścić auto.

– Poczekaj.

Odwróciłam głowę z powrotem w jego kierunku.

– Tak się żegnasz ze swoim chłopakiem? – uniósł brwi do góry, uśmiechając się łobuzersko.

Przewróciłam oczami, po czym przybliżyłam swoją twarz do niego chcąc złożyć mu przelotny pocałunek. Styles jednak miał inne plany, bo zatrzymał moje policzki dłońmi przedłużając gest. Językiem desperacko prosił o rozsunięcie się moich warg, ale bezskutecznie. Twardo stałam przy swoim, więc szatyn zrezygnowany odsunął się ode mnie.

– Testujesz moją wytrzymałość – mruknął.

– Moooże – przeciągnęłam, otwierając drzwi od samochodu i wychodząc na zewnątrz. – Do jutra, chłopaku – powiedziałam przesłodzonym głosem, na co w odpowiedzi otrzymałam gardłowy śmiech.

– Jeszcze cię dopadnę – usłyszałam, przed zatrzaśnięciem się drzwi.

Pomachałam mu kiedy odjeżdżał z podjazdu, a następnie udałam się w stronę drzwi. 

No to się zacznie...

Weszłam do środka i od razu usłyszałam grający telewizor w salonie. Zdjęłam buty, kurtkę, szalik i czapkę, po czym zarzuciłam włosy na bok, na którym znajdowała się malinka. 

Udałam się w głąb domu i tak jak się spodziewałam, w dużym pokoju na kanapie zastałam Nialla i Louisa. Od razu zostałam zauważona.

– Boże Święty, Maggie! Gdzieś ty była?! – mój brat zerwał się na równe nogi.

– Z Harry'm, nic nowego – wzruszyłam ramionami jakby nigdy nic.

– Dlaczego się nie odzywałaś?! Pisałem i dzwoniłem do ciebie! – wrzeszczał, wymachując rękoma.

– Przestań na mnie krzyczeć – skarciłam go. – Nic mi nie jest, jak widać – rzuciłam oschle.

– Martwiliśmy się o ciebie – westchnął, przeczesując palcami swoje włosy.

– No tak... W końcu byłam z „nim” – podkreśliłam ostatni wyraz, krzyżując ręce na piersiach.

– Nie chcę się z tobą kłócić... Po prostu mu nie ufam – powiedział spokojnie.

– Jak możesz nie ufać swojemu przyjacielowi?! – zadrwiłam. – Z resztą, nie obchodzi mnie to. Jeśli ci na mnie zależy to musisz go zaakceptować – dodałam, wymijając blondyna.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał. – Maggie!!!

– Jesteśmy razem, Niall. To chcę powiedzieć – rzuciłam, nie zatrzymując się nawet na chwilę.

Nie słyszałam już więcej żadnych krzyków za plecami, więc zgaduję, że zaskoczyłam go swoją informacją. Bardzo dobrze. Właśnie taki miałam zamiar. Teraz muszę tylko poinformować Harry'ego o tym, że nasz plan wszedł w życie. To będzie ciekawe doświadczenie...

*

 

eM's x